Α Ε Κ - ΞΑΝΘΗ

            Αυτή ήταν μέρα. Με τόσες πόλεις γεμάτες πορείες αντιεξουσιαστών, δεν θα μπορούσε να λείπει και η ΑΕΚ. Αγώνας χωρίς αύριο ο ένας ( λες και δεν θάρθει Κυριακή ), αγώνας εναντίον της εξουσίας που καταδίκασε την ομάδα μας σε αυτήν την θέση ο άλλος ο πιο τυφλός φανατικός. Όλα τα καλούδια διαβάστηκαν για το παιχνίδι που πραγματικά θα σηματοδοτούσε το αύριο. Ή συνεχίζεις να ελπίζεις ή έπεσες οριστικά. Στο γήπεδο λοιπόν μόνο με τον μικρό αφού ο μεγάλος τόριξε στην προσωπική του μπάλα.
              Κι έχασε ο άμοιρος. Τι; Όχι μόνο το αποτέλεσμα και την χαρά της νίκης ή στην συνέχεια στην ελπίδα. Όχι. Έχασε το καλύτερο φετινό παιχνίδι της ΑΕΚ ( είπαμε αυτό στην Βέροια δεν πιάνεται ). Με ορθολογισμό, με καλή ανάπτυξη, με σοβαρή αμυντική λειτουργία αν εξαιρέσω τις δυό επικίνδυνες κεφαλιές του αντιπάλου και ενδιαφέρουσα κυκλοφορία της μπάλας. Κύρια όμως έχασε το πάθος που έβγαλαν τα παιδιά πάνω στο χόρτο, που φυσικά είναι αποτέλεσμα των προσθηκών που γίνανε και τράβηξαν και τους υπόλοιπους.
             Τα δυό πλάγια μπακ με σημαντικότατη παρουσία. Με πλαγιοκοπήσεις κι επιτέλους σοβαρές βοήθειες στην δημιουργία του επιθετικού παιχνιδιού. Κι είμαι σίγουρος οτι αν το σύστημα δεν ήταν ρόμβος και είχαν μπροστινές βοήθειες από τα φτερά, τα πράματα θα ήταν ακόμα πιο ρόδινα. Όπως νομίζω οτι θα γίνουν με τον Καραλή και τον Κλωναρίδη.
             Το κέντρο μας έφαγε το γήπεδο με το κουτάλι. Κυριολεκτώ. Κορδρέρο, Μητρόπουλος αλλά ακόμα κι ο Ρίκα γράψανε πολλά χιλιόμετρα και θάχανε ευκολότερο έργο αν ο ανεπαρκής Κομίνης, είχε βγάλει την δεύτερη κίτρινη κάρτα στον μέσο της Ξάνθης. Μιας ομάδας που ήρθε με στόχο τον βαθμό και τίποτε παραπάνω.
            Η πραγματικά μόνη παραφωνία στην σημερινή ομάδα ήταν ο Γκερέϊρο. Που δεν κατάλαβα γιατί άντεξε τόσο πολύ μέσα στον αγώνα που φώναζε για τον Κατίδη. Αλλά να μην γκρινιάζουμε αφού εκ του αποτελέσματος κρίνονται τα πάντα και σήμερα αυτό δικαιώνει την τακτική του Λίνεν, όσο κι αν προς το τέλος από την ανείπωτη χαρά ανακάτεψε τις θέσεις και τους ρόλους. Αλλά δεν πειράζει.
             Η ΑΕΚ μπροστά έβγαζε φωτιές κι αυτό οφείλεται στο πολύ καλό της κέντρο αλλά και στο κέφι του Φούντα κύρια στο δεύτερο ημίχρονο. Κυριότερα όμως σε αυτό το παιδί που ήρθε από την αλογοτροφή και μας θύμισε μετά από μπόλικο καιρό, τι σημαίνει σέντερ φορ. Μιλάω για τον κορυφαίο του γηπέδου, Πετρόπουλο. Που καλά έκανε και πήρε το 33 και ξαναβρίσκουμε στην κορυφή του άξονα έναν άξιο αντικαταστάτη. Βιάζομαι; Δεν το πιστεύω. Τα ίδια είχα πει και μετά το ματς της Τρίπολης. Πάθος, διάθεση, αγωνιστικότητα, τράκους με τα αντίπαλα μπακ...Τι να πρωτογράψω; Ας μείνω λοιπόν στο καταπληκτικό προσωπικό του γκολ αλλά και στην Νικολούδεια καθυστέρηση ( ελπίζω οι παλιότεροι να θυμούνται ) πάνω στα σημαιάκια του κόρνερ. Ευχαριστώ ειλικρινά την αλογοτροφή.
              Αυτό ήταν λοιπόν; Αυτή είναι η ΑΕΚ; Όχι βέβαια. Αυτή είναι προς το παρόν. Πιστεύω οτι θα ανέβει κι άλλο παρόλο που θα καταφεύγει σε μεθόδους αντιποδοσφαιρικές για την φανέλα μας. Μιλάω για τις πτώσεις και το ροκάνισμα του χρόνου. Θεμιτό μέχρις ένα σημείο αλλά όσο πιο γρήγορα αναρριχηθούμε στην βαθμολογία, τόσο θα ευχαριστιόμαστε κι ένα ψιλοθέαμα. Σαν σήμερα. Πού τόσες τελικές δεν θυμάμαι φέτος αλλά και τόσες χαμένες ευκαιρίες, που σε κάποια φάση είχα αρχίσει και συλλογιζόμουνα και τον άγραφο κανόνα του ποδοσφαίρου. Διότι το γκολ που μπήκε ήταν δύσκολο κι ενώ πιο πρν είχαν χαθεί τα στοιχειώδη.
            Κι ελπίζω το τεχνικό τημ να αρχίσει να βλέπει πιο καθαρά και να αξιοποιήσει όλο το δυναμικό για να δώσει κανονικές χαρές κι όχι μετά από τέτοιο παιχνίδι σαν το σημερινό επιφωνήματα γεμάτα με "...ουφ , τελείωσε επιτέλους..." Διότι ο Πετρόπουλος τα είχε φτύσει μετά το 75 και μπορούσε να φρεσκαρισθεί η γραμμή κρούσης όπως και το κέντρο νωρίτερα. Αλλά ας μην το βαραίνω αγωνιστικά. Μετά από νίκη είμαστε στο φινάλε. Μια νίκη που την χάρηκαν μόνο πέντε χιλιάδες άνθρωποι. Που ελπίζω κι αυτό να ήταν τυχαίο. ΤΩΡΑ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ Η ΟΜΑΔΑ.
            Η οποία πραγματικά βιώνει αυτά τα πρωτόγνωρα συναισθήματα της επικείμενης σωτηρίας. Και δεν είναι μόνο οι παίκτες ή ο πάγκος αλλά όλο το γήπεδο. Διότι σε ματς που κυριαρχείς και βλέπεις και μπάλα, αυτός ο αγώνας της επιβίωσης σε κάνει να θες να λήξει το παιχνίδι μόλις σκοράρεις και τελικά να μην έχεις δει τίποτα καθαρά. Έτσι είναι, όπως λέει φίλος μου αναρχικός: " Ο φόβος είναι θηλειά στον λαιμό."
                                    ΖΗΤΩ Ο ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ .
             Υγ. Το γκολ του Φούντα, με το χέρι του νόμου, είναι άκυρο. Σαν χέρι δηλαδή προηγουμένως.  Όμως το χέρι δεν είναι προτεταμένο κι ούτε μπορεί κάποιος να ισχυρισθεί οτι χρησιμοποιείται για πάσα. Και τέλος - επειδή η φάση έγινε ακριβώς μπροστά μου - ο διαιτητής βάσει της θέσης του δεν την είδε αλλά ούτε κι ο επόπτης του υπέδειξε τίποτα. Άρα, χονδροειδέστατα ακυρώνεται.