ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ

« Στη φοιτητριούλα που σ’ έχει ερωτευθεί, θα σε καταγγείλω πονηρέ πολιτευτή…» Σαββόπουλο άκουγα όταν ο γιος μου ο μεγάλος ρώτησε την άποψή μου για το τι να γίνει όταν μεγαλώσει.

Χαμήλωσα τη μουσική, στριφογύρισα στο μυαλό μου τις κλίσεις και τις τάσεις του, τις βαθμολογίες που έχει φέρει από το σχολείο, αλλά και τις ενοράσεις μου για τις πιθανές κενές θέσεις εργασίας της αυριανής κοινωνίας μας.

Δήθεν πλήρης σοφίας, του απαντώ: « Να γίνεις κάτι που να σε γεμίζει.» Μιλάμε ότι αισθάνθηκα σαν τις ευθείες θεωρίες του Κομφούκιου, του Ζαρατούστρα και του Πυθαγόρα που συναλήθευσαν σε κοινό σημείο με την πεντηκονταετή περιδιάβαση μου επί του πλανήτη.

Κι επειδή ο μεγαλύτερος πάντα βιάζεται για την απορρόφηση των συμβουλών του από τον μικρότερο, προχώρησα: « Τι θα σου άρεσε να γίνεις; »

Και το παιδί, δεν μπορώ να πω, απάντησε: « Θέλω να γίνω πολιτικός. Θέλω να ξέρω πάντοτε τα πάντα. Ακόμη και σε περίοδο ύφεσης, να μην έχω θέμα δουλειάς. Με μια τετραετία στη βουλή να εξασφαλίζω ισόβια σύνταξη. Να μην έχω άγχος. Να μην μου μετράει κανείς την παραγωγικότητα και να έχω δωρεάν δημόσια φρουρά όπως τώρα που παρατηρώ ότι τους την πέφτει ο κόσμος. Πάντως λιγότερο φοβούνται σε σχέση με μας που δεν μας ξέρει κανείς.»

Μεγαλώνει το παιδί κι απλώνει μια σκέψη. Να το αποπάρω; Αλλά και πώς ακριβώς να του εξηγήσω , χωρίς να γίνω αντιδραστικός, ότι πολιτικός σημαίνει να παρατήσεις τις ικανότητές σου και να γίνεις απόφοιτος της ανωτάτης κοροϊδευτικής; Κι ότι πρέπει να συμφθείρεσαι με κόσμο που θεωρεί ότι τον υπηρετείς. Περιορίζομαι να σκεφτώ ότι αν το παιδί θέλει τόσο πολύ την πολιτική, ας τελειώσει τουλάχιστον μια σχολή και μετά ας εξαργυρώσει το πτυχίο του ή το ενδιαφέρον του για τα προσωπικά κοινά με όποιο αντάλλαγμα της συνείδησης του. Και στο φινάλε, μπορεί και να αρχίζει να πήζει και το μυαλό του και να το ξανασκεφτεί. Κοντά στα τριάντα θα φτάνει. Ακόμα με μένα θα μιλάει; Ας μιλάει με τη μάνα του όπως ο πρωθυπουργός. Εμένα μακάρι να μου σηκώνεται ακόμα και νάμαι με καμιά αεροσυνοδό, έστω εδάφους Πίπες δεν παίρνονται μόνο σε κενά αέρος.

Αλλά, μου μπήκε η ερώτηση του παιδιού. Και μ’ έπιασαν οι σκέψεις. Πραγματικά, πού τα μάθανε όλα οι πολιτικοί; Υπάρχει μυστική σχολή στην οποίαν μπαίνεις χωρίς να δίνεις εξετάσεις; Γιατί να ταλαιπωρείται κατακαλόκαιρα με διαβάσματα, ενώ μπορώ να το γράψω σε κάποια κομματική κλαδική; Γιατί να μην του δώσω την δυνατότητα να ανασχηματίζεται χωρίς κανένας να μπορεί να καταλάβει αν πέτυχε ή αν απέτυχε σε κάποιο πόστο; Γιατί να μην έχει την καλημέρα του ήρεμη κι εξασφαλισμένο μεθαύριο μέσω κόμματος;

Είσαι ας πούμε γιατρός. Έτσι και σου δώσουνε μια απλή μαθηματική εξίσωση, την έκατσες την βάρκα. Ή είσαι δικηγόρος. Αν σου πουν να κάνεις την πιο απλή χειρουργική τομή, τρέχα γύρευε. Είσαι πολιτικός με πτυχίο οικονομικών; Κανένα πρόβλημα. Εύκολα κουλανδρίζεις το περιβάλλον. Είσαι πολιτικός συνταγματολόγος; Άνετα μαθαίνεις μέσα σε ένα σαββατοκύριακο να συντάσσεις προϋπολογισμούς, να έχεις άποψη για spreads και cds και φυσικά πανάνετα βρίσκεις και τις περιβόητες κυκλικές λύσεις.

Αυτές που θα βρει ο νέος τσάρος. Που τόσο καιρό δεν της έλεγε στα υπουργικά συμβούλια. Που όμως και σαν νούμερο δύο της κυβέρνησης, χαρίζει στην Ελλάδα μας έναν ακόμα τίτλο: Πρέπει από όλες τις χώρες της ευρωζώνης να έχουμε το βαρύτερο αντιπροεδρικό δίδυμο. Διότι μαζί με τον Πάγκαλο, ο Βενιζέλος θα προκαλέσει επαναστατική αλλαγή στις ταμπέλες των ασανσέρ στα ευρωπαϊκά φόρα. Παλιά οι ενδείξεις ασφαλείας γράφανε: «Μέχρι 4 άτομα ή 300 κιλά.» Τώρα τα ίδια θα γράφουν μεν αλλά με την υποσημείωση: « Τα παραπάνω δεν ισχύουν όταν δίπλα σας υπάρχει Έλληνας αντιπρόεδρος. Σε τέτοια περίπτωση παρακαλούμε ελέγξτε το βάρος σας ξανά. Απαγορεύεται η ταυτόχρονη είσοδος στον ανελκυστήρα δύο Ελλήνων αντιπροέδρων. »

Όμως ήταν κι αυτή η δήλωση του Βενιζέλου, που με συνήρπασε: «Φεύγω από την άμυνα και πάω στον πόλεμο. » Κι ευτυχώς για τον άνθρωπο που υπερέβαλε, διότι σε συνθήκες μάχης θα ξέραμε ήδη τον πρώτο νεκρό. Πώς να τρέξει το μαμούθ για να σώσει τον εαυτό του; Βέβαια δεν μίλησε για επίθεση αλλά για πόλεμο. Οπότε μπορεί να θέλει να το παίξει οχυρό Ρούπελ. Ίδιο σωματότυπο έχουν.

Και τα λέω αυτά έχοντας κι ένα άγχος για την εθνική άμυνα που ορφάνεψε. Όσο νάναι είχαμε μια ασφάλεια τόσο καιρό. Όπως είδατε τίποτα δεν έγινε. Διότι ο Βενιζέλος ήταν το τείχος που στήνεται μπροστά στον ικανό εκτελεστή φάουλ. Και μερικές φορές, έβαζε και δίπλα του τον Πάγκαλο, και τέρμα πού να φανεί;

Σκέφτομαι όμως και τον Ευρωπαίο προς τον οποίο θα ριχτεί το κήτος για την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου. Τι να σκεφτεί κι αυτός; Ότι ο Βενιζέλος είναι ο μόνος παχύς Έλληνας αποκλείεται, αφού τόσο καιρό έβλεπε τον προηγούμενο. Μπορεί να αναρωτηθεί γιατί του στείλαμε άλλον τώρα. Είναι καχύποπτος ο οστρογότθος . Μην κοιτάτε που τους λέμε κουτόφραγκους.

Μήπως νομίσει ότι τα λεφτά του πήγανε στην κοιλιά του σωτήρα μας αντί για έργα υποδομών; Μήπως δεν συζητήσει επί της ουσίας και του ζητήσει να έρθει να του κλαφτεί όταν χάσει καμιά πενηνταριά κιλά; Μήπως του πει να ψηφίσει το μεσοπρόθεσμο και μετά βλέπουμε;

Όλα τα σκέφτομαι. Πώς ρε παιδί μου πηγαίνεις ρακένδυτος στην εφορία; Πώς ρίχνεις παράλληλα με τον οισοφάγο σου μια γραβάτα σε μια επίσημη πρόσκληση; Μήπως κάνουμε λάθος που στέλνουμε τον Βενιζέλο στους μοχθηρούς εταίρους; Μήπως σχηματίσουν λάθος άποψη για μας; Μήπως δεν τον πιστέψει ότι πεινάει; Μήπως τον πάρει για αγαθιάρη ή τεμπέλη; Μήπως νομίσει ότι ο Έλληνας πιστεύει ότι το πρόβλημα είναι πολιτικό κι όχι οικονομικό και με τον ανασχηματισμό ο Μανωλιός παρέμεινε τέτοιος αλλά απλά άλλαξε τα ρούχα του; Μήπως νομίσει ότι εδώ κάνουμε πλάκα κι αντί να στείλουμε ξανά τον Ποπάϋ, τώρα του στέλνουμε τον Βρούτο που στο φινάλε είναι από το ίδιο κόμικς;

Ξαναδυνάμωσα την μουσική : «…τζάμπα χαραμίζεις θα πάω να της πω, το νεανικό σου και αγνό ενθουσιασμό.» Πιστεύω ο γιος μου να άκουσε.

Το παιδί όμως τσαντίστηκε: « Ρε μπαμπά θα μεγαλώσεις επιτέλους; Κλείσε αυτόν τον περίεργο. Μιλάει ο υπουργός στην τηλεόραση. Θέλω να τον ακούσω. Όταν γίνω πολιτικός, αυτά θα ακούς; Από τώρα με απαξιώνεις;»