ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΣ 2011

Τη Δευτέρα έχουμε μεγάλη γιορτή. Δεν γιορτάζει ένα όνομα απλό. Έχουμε γιορτή ιδέας προ των πυλών. Του έρωτα. Κάτι σαν τον Μελισσανίδη πριν μπει στην ΑΕΚ. Τιμούμε την, « παιδική τρέλα που θεραπεύεται με τον γάμο » ( Ambrose Bierce ).

      Γι' αυτό θέλει προσοχή, η μέρα αυτή. Οι νεότεροι να μην παρασυρθούν σε μαλακίες, οι μεσήλικες να μην επαναλάβουν αυτές που κάποτε είπαν και σήμερα τις πληρώνουν, και οι πρεσβύτεροι να μην χαλάσουν την ηρεμία του τέλματος που ζουν. Η γιορτή είναι σπουδαία αλλά απαιτείται και μια ψυχραιμία. Κυρίως για τους καυλωμένους. Που λογικά αιματώνουν ερωτευμένοι, κύρια τον κάτω εγκέφαλο.

     Φυσικά μιλάω για το αρσενικό κομμάτι του πληθυσμού. Το θηλυκό δεν ξέρω πώς ακριβώς σκέφτεται κι ούτε και μ’ ενδιαφέρει να το μάθω στην παρούσα ζωή. Ίσως να έχω ευκαιρίες μεταθανάτια ή σε μελλοντική επάνοδο μου στο πλανήτη, όπου θα έχω την τύχη να μην έχω αρχίδια.

     Πάντως, κι ας μην γνωρίζω την γυναικεία σκέψη, οφείλω να καταθέσω ότι κάθε χρόνο τέτοια μέρα παρατηρώ μια διάθεση της γυναίκας, ασχέτως ηλικίας, να διασκεδάσει. Κι είναι πολύ πεζό να τραβήξω μια ρετσέτα περί εποχιακής ορμονικής διαταραχής. Που όμως μάλλον πρέπει να συμβαίνει αφού εγώ, την γιορτή της Ιταλίδας αδερφάρας, την συνδέω με την χρονική απόσταση από τη νηστεία της Καθαράς Δευτέρας. Θα μου πείτε βέβαια ότι αυτή είναι μια κινητή γιορτή κι άρα δεν γίνεται να συνδέονται τα δύο γεγονότα. Κι εγώ θα σας πω ότι η γυναίκα έχει διαίσθηση. Όσο κι αν κινείται η έναρξη της θρησκευτικής δίαιτας κατά δέκα, δεκαπέντε μέρες, αντιλαμβάνεται το θηλυκό ότι έρχεται μια στέρηση ρε παιδί μου.

     Ειδικά αν η νηστεία για την παντρεμένη δεν είναι απλό Πάσχα, αλλά ετήσιο έθιμο. Το οποίο έχει επιβάλει ο άνδρας, αλλά και με το οποίο έχει πια συμβιβαστεί κι αυτός. Τίποτα όμως εκείνη. Η γυναίκα να επιμένει ότι έχει παραμείνει εκείνο το κοριτσάκι που γνώρισες στο πανεπιστήμιο ή που σού έμεινε έγκυος εκείνο το βράδυ που είχες έξοδο από το στρατόπεδο του παραμεθόριου τάγματος. Άτακτο παιδί. Που δεν σου σηκώνεται πια ενώ τα πήρες τα κτήματά από τον πεθερό, όπως βέβαια και τα κιλά σου. Όπως κι εκείνη βέβαια τα δικά της, που ενώ τα παίρνει παντού, περιέργως όταν μιλάει, νομίζει ότι τα έχει πάρει μόνο στα μάτια..   Δεν βλέπει πώς έχει γίνει . Δεν υπάρχει ρε παιδιά γυναίκα που να πιστεύει ότι είναι άσχημη.   Αλλά και να βρεθεί κάποια που να το πιστεύει, θα έχει κάτι άλλο. Ας πούμε τύπο, μυαλό, προσωπικότητα, δεν είναι κότα, κι ό,τι άλλο πιθανώς θα έχετε ακούσει κατά καιρούς.

      Να μην το βαρύνουμε όμως το θέμα. Στο φινάλε γιορτή έχουμε, δεν έχουμε κηδεία. Όσο κι αν δεν μπορώ να βρω σοβαρές διαφορές αν είσαι νομικά υποχρεωμένος επί σαράντα χρόνια να πηδάς το ίδιο βυζί. Μεθαύριο όμως γιορτάζει ο ανθοπώλης και ο Πάριος. Και γιορτάζει και η αυταπάτη : « Έρωτας είναι ότι μια γυναίκα είναι διαφορετική από όλες τις άλλες » ή « έρωτας είναι ο θρίαμβος της φαντασίας επί της νοημοσύνης »( Henry Louis Mencken ). Γιατί; Ε, αφού τελειώνει κάποια στιγμή;

     Τελειώνει; Ε, αυτό δεν γίνεται εύκολα δεκτό. Ρε και παράλληλες σχέσεις να έχουν και οι δυο του ζευγαριού, πρέπει να παιχτεί μια παράσταση. Ο άνδρας να πάρει δώρο ένα γαϊδούρι , ένα σκυλί ή μια αγελάδα έστω, εξοπλισμένη με μια κόκκινη καρδιά που να γράφει το « I still love you». Η δε γυναίκα , να κοιτάξει το πάτωμα σαν παρθένα άσπιλη , που περιμένει τον κουβά με το νερό να ανελκυσθεί και να πει τα γνωστά: Αυτά που πάντα λέει ο άνδρας αλλά η γυναίκα έχει την τέχνη να του τα ξαναλέει με δικά της λόγια. Σαν να ήταν πάντα δικά της.

Εδώ παίζει το παραμύθι με τίτλο « τι γυναίκα βρήκα! ». Κι ο βαθμός μαλάκινσης. Ο ερωτευμένος ας πούμε αναρωτιέται , πού τα έχει σκεφτεί όλα αυτά η μουνάρα μου; Ο μεσήλικας, σκέφτεται αν η γυναίκα του έχει πάθει αλτσχάϊμερ και πραγματικά δεν θυμάται ότι εκείνος τα έχει πει . Ο δε πρεσβύτερος, ο σοφός της ζωής, απλά κόβει την κουβέντα διότι δεν αντέχει να ξανακούσει τις τρίχες του. Το παραμύθι της συνύπαρξης και η συνεχής ανανέωση της σχέσης. Που ούτε στον σοσιαλισμό δεν κράτησε. Που κομψά μίλαγε για αλλαγή και γι' αυτό εξελέγη άλλωστε. Πού να προχωρήσει ο καπιταλισμός που τόλμησε να τραγουδήσει Γούναρη « αυτός ο άλλος, είναι ευεργέτης μου μεγάλος »; Πού να κάνει σύνθημα την χυδαία λέξη « απαλλαγή»;

     Είναι όλοι όμως σε αυτό το θεατρικό έργο; Όχι βέβαια. Άλλοι είναι πιο μάτσο. Μπαίνουν στο σπίτι και κάνοντας τους αδιάφορους γράφουν τον Βαλεντίνο εκεί που δεν πιάνει μελάνι αν και τώρα τελευταία βρέθηκε και μπογιά που πιάνει παντού. Αυτοί, επειδή πρακτικά προσβάλλουν τον άγιο του καθολικισμού, μπαίνουν σε μονοπάτια δύσκολα. Ξέρεις τι είναι να χτυπήσει ένα τηλέφωνο και να εισέλθει στον λαβύρινθο των αυτιών σου η κουβέντα: « Όχι εμείς δεν γιορτάσαμε φέτος. Πού πήγατε; Α, στην λαδόκολλα του Πέτρου. Ήταν καλά χρυσή μου; Μπα εμείς μείναμε μέσα και μου έσβησε και τα κεριά που είχα ανάψει πάνω στο σύνθετο για λίγη ατμόσφαιρα διότι του θύμιζαν την κηδεία του πατέρα του. Ευτυχώς που ήρθαν τα παιδιά να με δουν. Χάλια σου λέω. Ούτε μέχρι την γωνία δεν με πήγε. ( Λες κι αν την είχε πάει μέχρι την γωνία , θα είχε πλημμυρίσει από υγρά ). Τι να περιμένω από εδώ και πέρα; »

     Όσο νάναι κάτι σε πιάνει. Λυγάς ρε παιδί μου μπροστά στο παράπονο αυτό κι ενώ κάποιος άλλος έκανε την παράσταση ενώ εσύ ξαναέβλεπες ειδήσεις. Αυτά δηλαδή που κάνεις κάθε βράδυ και σήμερα; Χώρια που τα έβαλες και με τα παιδιά Που ζητάγανε χαρτζιλίκι. Ρε άμα δεν έχουν λεφτά, να μην ερωτεύονται. Καινούργιο είναι αυτό; Για να ζήσουν τον Βαλεντίνο με τον άνθρωπο τους, πρέπει να πληρώνω εγώ; Έρωτας σημαίνει να πάνε να γαμηθούν. Όχι να γαμήσουν εμένα.

     Η Δευτέρα πρέπει να εορτασθεί. Αλλιώς, θα πας να πιστοποιήσεις και με την βούλα ότι όλα τέλειωσαν; Ότι το μυθιστόρημα της σχέσης αρχίζει και γράφει τα περιεχόμενα του; Κάτσε ρε συ. Θάρθει και του χρόνου και θα το πληρώσεις έντοκα. Η γυναίκα τις χρειάζεται τις γιορτές αυτές αφού γι αυτήν γίνανε κιόλας. Μέχρι να βγει στην παραγωγή, ήξερες εσύ Βαλεντίνο; Το πολύ να ήξερες καμιά Βαλεντίνη που είχες πηδήξει σε κανά μπουρδέλο.

     Θα κάνουμε τώρα αντίσταση την Δευτέρα; Ρε χέστην αυτήν. Μόνο να θυμάσαι τα λόγια του Oscan Wilde: « Ένας άντρας θέλει να είναι πάντα η πρώτη αγάπη μιας γυναίκας. Μια γυναίκα θέλει πάντα να είναι το τελευταίο ειδύλλιο ενός άνδρα». Γίνονται αυτά; Με ρωτάτε ή σας ρωτάω τελικά; Πάντως ότι ο ένας θέλει πάντα την αρχή κι ο άλλος το τέλος, δείχνει και πόση σχέση έχουν τα δυο φύλα. Γιορτάστε όμως για να είμαστε όλοι κι όλες ήσυχοι. Ένα βράδυ είναι. Που θα φέρει τόσο ήσυχα τα υπόλοιπα βράδια της χρονιάς. Εξάλλου και η γιορτή αυτή είναι η αφετηρία τον Αποκριών. Μη μου πείτε ότι κι αυτές δεν τις γιορτάζετε. Και πώς την βγάζετε ρε παιδιά;