A E K - ΠΑΟΚ

              Χοντρό ξενύχτι αδερφάκι μου, αλλά άξιζε τον κόπο. Μια τρομερή παρέα τα έκανε λίμπα στο καταπληκτικό ταβερνάκι της Ελένης της Ροδά. Τι κουβέντες και τι τραγούδι έπεσε δεν λέγεται. Σε αυτό το όμορφο στέκι του Φαλήρου με το φανταστικό σπιτικό φαγητό και τις απίστευτες τιμές. Με την προσοχή της Ελενίτσας, τις όμορφες ατάκες της και φυσικά την φωνάρα της. Να πάτε όσοι δεν το έχετε ανακαλύψει, όπως θα πάω κι εγώ στο γήπεδο παρότι κουτουλάω. Βλέπετε, ναι μεν οίνος ευφραίνει καρδίαν αλλά όταν σε πάει μέχρι το πρωί, τότε θυμάσαι κι εκίνο το νούμερο στην ταυτότητα. Δεν πειράζει όμως αφού μετά τον Δώνη, μπορεί να αρχίσει και η αποκατάσταση.
               Και για πολύ αναπαλαίωση μιλάω. Σκευρώσαμε από την υγρασία, την βροχή και το χαλάζι. Αυτός ο καιρός ήταν ο πρωταγωνιστής του πρώτου μέρους. Που το ξεκίνησε πολύ δυνατά η ομάδα μας με δυό καταπληκτικές ευκαιρίες , που όμως ισοφαρίσθηκαν αργότερα από τον αντίπαλο αφού χάσαμε το κέντρο παρά το εκπληκτικό παιχνίδι του Φέτση και του Μητρόπουλου. Και πλέον το γήπεδο είχε μεταβληθεί σε λιμνοθάλασσα κατά τόπους - κύρια στη μεσαία γραμμή - που δυσκόλευε πολύ εμάς με τον ρόμβο και την κάθετη ανάπτυξη ενώ ο ΠΑΟΚ την έψαχνε στα στεγνά πλάγια. Κι είναι γεγονός οτι ήταν πια πιο επικίνδυνος.
             Το πάθος όμως ήταν περισσό και μας χάριζε ένα παιχνίδι δυνατό και μια συναρπαστικότητα που εγώ προσωπικά την χαιρόμουνα. Μ' αρέσουν βλέπετε αυτά τα παιχνίδια αφού αναδεικνύουν τους γνήσιους αγωνιστές αλλά και τους τεχνίτες που εύκολα μπορούν να κοντρολάρουν το τερέν και να πάρουν κάρτες από τους αντιπάλους. Μια δεύτερη κίτρινη κάρτα, που χάρισε ο διαιτητής στον Κάτσε. Κι επειδή ήταν μπροστά στα μάτια του, τολμώ να μιλήσω για δόλο. Όχι για να ευνοήσει τον Ιβάν. Όχι. Απλά για να κρατήσει τις ισορροπίες για δικούς του λόγους. Μην το διαβάζετε στραβά. Το ξαναλέω : Πάντα ο διαιτητής πάιζει για την πάρτυ του πρώτα, ΟΠΩΣ ΚΑΙ Ο ΠΑΟΚ ΠΟΥ ΠΡΟΣΕΞΑ ΟΤΙ ΑΛΛΑΞΕ ΤΟ ΣΗΜΑ ΤΟΥ ΚΙ ΑΝΟΙΞΕ ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΟΥ. Τι σημασία έχει αυτό; Για μένα έχει, αφού αποτελεί παραχάραξη της ιστορίας του κι εδώ τα κείμενα δεν είναι μόνο για το ματς, αλλά με αφορμή αυτό να βλέπουμε κι άλλα. Όπως ας πούμε μια αδικαιολόγητη ολιγωρία του Αναστασόπουλου στον αμυντικό τομέα. 
              Και το οποίο πάθος μας αντάμειψε όλους εμάς στις κερκίδες, που πλησιάσαμε τις είκοσι χιλιάδες. Και το οποίο το ανταπαδώσαμε με τις φωνές και τα συνθήματα ΜΕ ΚΥΡΙΟ ΑΡΧΗΓΟ ΤΟ ΠΕΤΑΛΟ. Κι ήταν αυτό που πρέπει να κρατηθεί από το παιχνίδι, αφού ήμασταν χειρότεροι σε δημιουργία και κατοχή κι εντελώς ακίνδυνοι στο δεύτερο μέρος. Όχι οτι απειληθήκαμε από τον αντίπαλο, αλλά αν κάποιος προσπάθησε στην δημιουργία, αυτός δεν έχει σχέση με μας. Καθαρά λόγω ρόστερ, να μην κρυβόμαστε.
             Πάντα είναι πιο εύκολη η καταστροφή και η άμυνα, από την δημιουργία. Μια άμυνα, που για μένα ανέδειξε κορυφαίο παίκτη τον Μπουγαίδη κι επιτέλους έφερε στο γήπεδο αυτό που λέω πολύ καιρό τώρα : Το 4-4-2 στην ευθεία, όσο κι αν οι αλλαγές δεν το δικαίωσαν. Αλλά σήμερα, δεν μπορεί να κατηγορηθεί ο προπονητής, που από την αρχή της εβδομάδας ήθελε τον βαθμό ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΕΚΑΝΕ. Διάβασε μια χαρά την ανάγκη μαζί με τις αναγκαστικές απουσίες του Κορδρέρο και του Κατίδη και δικαιώθηκε.
              Όπως βέβαια δεν διακαιώθηκε ο αντίπαλος που πνίγηκε στην ανασφάλεια του Δώνη. Που κι αυτός το ρόστερ του δεν το ξέρει καλά, αφού περισσότερο σκέφτεται την καρέκλα του παρά το σύμβολο το οποίο κοουτσάρει. Και συγχωρέστε με για την κριτική αυτή, αλλά εγώ είμαι από τους παλιούς Αεκτζήδες που τον ΠΑΟΚ τον αγαπάω κι εύχομαι τώρα με τον Ιβάν να ξαναγίνει αδερφός μας. Κι είναι η μόνη ομάδα την οποία προσπάθησα να παρακολουθήσω στο γήπεδο σαν αντίπαλο. Σε όλα τα παιχνίδια κοιτάω συνήθως εμάς.
            Υπάρχει όμως κι ένα συμπέρασμα, πέραν του δίκαιου αποτελέσματος. Οτι πλέον η ΑΕΚ απέκτησε μέταλλο και δεν είναι ξεγραμμένη πουθενά. Με πολύ σταθερό άξωνα και με ανθρώπους που αναδεικνύονται κι εφόσον δεν ξεπουληθούν του χρόνου, θα μας δώσουν χαρές. Βγαίνουν τα πλάγια μπακ, ο Φέτσης αποκτά τρομερές παραστάσεις κι ο Φούντας ωριμάζει. Δίπλα στα κανονικά άρματα μάχης, που λέγονται Κουτρουμπής, Μητρόπουλος και Πετρόπουλος. Που κάνουν την ΑΕΚ να κοιτάξει ψηλότερα αφού οι δαντέλες περισσεύουν. Κατίδης, Ανάκογλου και Κορδρέρο ήταν όλοι έξω. Κι οπότε τα πάντα είναι εύκολα για το ελληνικό πρωτάθλημα και πλέον και την πεντάδα. Κι είναι η πρώτη φορά που το ομολογώ.
           Είναι καλό το αποτέλεσμα; Φυσικότατα. Το πλάνο εξυπηρετήθηκε μέσα σε ένα γήπεδο που έβγαζε μονομάχους. Ο δικέφαλος μας έβγαλε καρδιά κι απίστευτη αγωνιστική σκληράδα. Ακόμα κι αυτός ο Ρότζερ έκανε ό,τι μπορούσε. Οπότε και μια ήττα να ερχόταν, όλοι θα ήμασταν χαρούμενοι οτι όσοι μπόρεσαν και γίνανε αλλαγές, τα δώσανε όλα. Δηλαδή μας χάρισαν την χαρά του οπαδού: Παίξτε ό,τι μπορείτε κι ας χάσετε. Μα με αντίπαλο τον Δώνη; Κι εγώ στενοχωριέμαι, αλλά δεν κρύβω την αλήθεια. Ήταν καλύτερος κι έψαχνε τη νίκη, ενώ η ΑΕΚ πήγαινε να την κλέψει.
                                                           ΖΗΤΩ Ο ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ.