ΜΑΟΥΤΧΑΟΥΖΕΝ

            Τώρα είναι δυνατόν να στριμώχνω την τεράστια εργάρα του Καμπανέλλη με την αντίστοιχη θεϊκή μουσίκη επένδυση του Μίκη, σε μέρα ανάμεσα σε Κυριακή και κριτικής της ΑΕΚ μετά το παιχνίδι της; Υπό φυσιολογικές συνθήκες, ΟΧΙ. Υπό τις σημερινές, ΝΑΙ. Γιατί; Διότι η παράσταση στο θέατρο Μπάντμιντον ελληνιστί και πλέον και αγγλιστί ( Badmington ήταν η παλιά προφορά ), εκτάκτως και λόγω πολύ μεγάλης προσέλευσης του κοινού, επεκτείνεται. Και την συστήνω ιδιαίτερα.

             Έλαχε να βρεθώ στην βραδυνή παράσταση το Σάββατο. Με πολύ όρεξη να δώ την σκηνοθεσία του Μουμουλίδη αλλά και την ανταπόκριση σ' αυτό το πολύ δύσκολο θέμα, του Μάϊνα αλλά και του Λεμπεσόπουλου. Ιδιαίτερες λεπτομέρειες φρόντισα να μην μάθω. Όπως και νάχει, όλο και κάπου επιρρεάζεσαι. Από δήθεν ειδικούς θεατρόφιλους, που όμως κουβαλάνε μέσα τους το σαράκι της πολιτικής. Και μάλιστα όταν το έργο έγινε γνωστό στο ελληνικό κοινό - τότε παλιά - από τον Μίκη και την ΚΛΑΣΣΙΚΗ μουσική του. Υπήρχε δεξιός που άκουγε αυτό το έργο; Η χούντα απαγορευμένο δεν το είχε; Ο αριστερός που έκανε αγώνα για να προμηθευτεί τον δίσκο, νομίζετε οτι καταλάβαινε οτι τα πάντα γράφτηκαν για το έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας από τον συφιλιδικό πρόγονο του Κασιδιάρη; Όχι. Οι πάντες ήταν στην κοσμάρα τους και στην πολιτική τους τοποθέτηση, να μην ξεράσω.

             Γεμάτη παράσταση λοιπόν. Απλή, κατανοητή ακόμα και στο συνεχές flash back που επιχειρούσε μεταξύ της κατάρρευσης του καθεστώτος και στην εικόνα των στιγμών της αβεβαιότητας των κρατουμένων. Εμπλουτισμένη με νέους, σύγχρονους διαλόγους για την εποχή που ζούμε από τους σημερινούς συντελεστές του έργου. Με έναν άψογο θίασο γεμάτο με νέα παιδιά που θα πρέπει να τσακίστηκαν για να κάνουν τα κορμιά τους πλαστικά αλλά και να μπουν στο πετσί του ρόλου τους. Είναι πολύ δύσκολο να είσαι πρωταγωνιστής κομπάρσος. Είναι φοβερό να σου κλέβει την δόξα ο καταπληκτικός αφηγητής Μάινας και συ να αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου σαν ζωντανό σκηνικό.
              Να μην ξέρεις ποιόν να ξεχωρίσεις. Να μην ξέρεις ποιό αγόρι ή πιο κορίτσι να ξεχωρίσεις. Να μην μπορείς να επικεντρωθείς κάπου. Να ρουφάς ένα απαίσιο σαν θέμα έργο, να στέκεσαι προσοχή σε μια τέλεια ομαδική δουλειά και να ανακαλύπτεις ακόμα και χιούμορ στην βορά των 240 χιλιάδων εξοντωμένων στο στρατόπεδο. Χιούμορ προσαρμοσμένο με σαφέστατες αιχμές στην σημερινή μας πραγματικότητα. Την ώρα που προσπαθεί η Αμερική να σταματήσει τους μοντέρνους νεοναζί όσο αναφορά την γενική τους πολιτική απέναντι στους εταίρους και την ώρα που η ειρωνεία για την κατάντια της χώρας μας σε σχέση με αυτούς τους άβουλους που ξέρουν αλλά δεν μιλάνε γίνεται πολιτική και παθητική στάση ζωής.
               Αριστουργηματική ευπρέπεια σε αυτό το έργο. Χαμηλοί τόνοι που έκαναν ακόμα και τα παιδιά μου - πρώτη προσπάθεια για τέτοιο έργο - να παρακολουθούν άφωνα και με συνεχές ενδιαφέρον την αφήγηση όλου αυτού του μισανθρωπισμού, ΠΟΥ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΆΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ. Όπως τότε, που ενώ το φουγάρο του στρατόπεδου ξέρναγε την μυρωδιά της καμένης σάρκας οι τριγύρω χωριάτες δεν ξέρανε τίποτα. Τέτοια αποθέωση της υποκρισίας με πάντρεμα την αισιοδοξία των κατάδικων, δεν νομίζω οτι έχω συναντήσει σε σχετικά με το ολοκαύτωμα έργα. Φυσικά ολοκαύτωμα, που δεν ήταν μόνο εβραϊκό.
                   Σάββατο βράδυ με τέτοιο έργο; Η ποιότητα δεν έχει μέρες. Όπως δεν έχει πατρίδα ο θάνατος και η ζωή. Και τι ήταν κι αυτό στην σημερινή πραγματικότητα; Ένα διάλειμμα ήταν. Πολύ εύκολα θα ξανάρθουμε σε αυτά που μας ενημερώνουν ή που μας διασκεδάζουν. Την αρβύλα και την χρυσή αυγή. Ή την κομουνίστρια Κανέλη και τον σοσιαλιστή Λοβέρδο που έκανε την ρίξη με τον τόφαλο με τον οποίο αντάλλασσε κωλομελογλυφάτα πριν κανά δίμηνο. Να μην το φτηνήνω όμως.

               Όποιος έχει την χρονική δυνατότητα, πρέπει να δει αυτό το έργο. Οικονομικά, δεν υπάρχει δικαιολογία, αφου το αχανές θέατρο στο οποίο βασίλευε άκρα του τάφου σιωπή έχει ό,τι γουστάρει ο καθένας. Απ' έξω παρκαδόρους που βρίζανε όταν ο καθένας πάρκαρε όπου ήθελε, λίγο πιό μέσα κάτι κουκουέδες που κάνανε έρανο για το κόμμα ( εκμεταλλευόμενοι τον Μίκη και την έμπνευση του ) και μετά κάτι γραβατοφόρους που κοιτάζανε περήφανοι γύρω γύρω που πλήρωσαν κάτι παραπάνω και πήραν πρώτο τραπέζι πίστα, πρώτη σειρά, και κάθονταν πιο χαμηλά κι από την ορχήστρα. Αυτοί δεν πήγαν να δουν κάτι. Πήγαν για να τους δουν. Κι εγώ παλιά ήθελα να γίνω Βουγιουκλάκη. Μετά το ξεπέρασα. Κι ισορρόπησα την μαλακία μου.

                  Τα πάντα ήταν ιστορικά αλλά σημερινά. Η δύναμη των διαλόγων και  η συμμετοχή των καταπληκτικών άγνωστων που σε άφηναν ελεύθερο στην σκέψη και στην  κρίση. Χωρίς Ντενίση με σπαραγμούς ή λυγμούς ηθοποιών που για να τρέξει το δάκρυ τους, κρατάνε στην χούφτα τους κι ένα φρεσκοκομμένο κρεμμύδι. Βγαίνεις από το θέατρο γεμάτος, συγκινημένος, και στενοχωρημένος ξανά για την θυσία όλων αυτών των ανθρώπων, που το μόνο αποτέλεσμα που είχε ήταν η διαφορά φάσης του επιβεβλημένου θανάτου: Αντί να καθυστερούμε με φούρνους, ρίχνουμε μια ατομική βόμβα. ΤΑ ΙΔΙΑ ΣΚΑΤΑ. Όπως γινόταν τότε στους φυλακισμένους που ήταν επιφορτισμένοι με το κάψιμο. Μερικές φορές το κορμί δεν έβγαινε κάρβουνο. Έβγαινε καλά ψημένο και η διαταγή ήταν να φάνε κρέας οι υπεύθυνοι. Αν αρνιόντουσαν τους εκτελούσαν για άρνηση υπακοής. Αν το έκαναν τους εκτελούσαν για ανθρωποφαγία. Σας θυμίζει τίποτα σήμερα οικονομικά;

               Στην παράσταση λοιπόν, υπάρχει και η τραγουδιστική παρέμβαση της Ρίτας Αντωνοπούλου. Την κυρία δεν την ήξερα. Συνειδητοποιημένος πήγα στο έργο ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΗΡΧΕ ΦΑΡΑΝΤΟΥΡΗ. Κι άρα χωρίς απαιτήσεις. Μου βγήκε. Ενώ μια χαρά η ιστορία έμπλεκε τον Αντώνη, τον δραπέτη, το κορίτσι με τα παγωμένα χέρια και το κλασσικό γυναικείο κέρατο μπροστά στο συμφέρον, κι ενώ φυσικότατα η ερμηνεύτρια έμπαινε σαν χορός στην μοντέρνα τραγωδία, θα έλεγα οτι ήταν η μόνη παραφωνία της παράστασης. Πολύ ήπια, πολύ μαλθακιά. Καλή φωνή αλλά χωρίς διάρκεια, καθόλου αντηχείο στο στέρνο και κανένα μέταλλο πέραν μιας κάποιας βραχνάδας.

               Οι νεώτεροι αλλά και οι απαίδευτοι όμως, έμειναν ευχαριστημένοι. Η τραγουδίστρια έβγαλε την σεμνότητα του όλου έργου, αφού στην ουσία ήταν κι αυτή τμήμα του θίασου κι όχι μια σταρ που θα καθόταν αποστασιωποιημένη από το σανίδι. Αν αυτός ήταν ο στόχος του Θέμη, πάω πάσο. Μπορεί να θέλανε να προτάξουν την θεατρική δημιουργία σε σχέση με την θεϊκή μουσική. Εγώ όμως λέω άλλα. Οτι με ένα κλικ παραπάνω στην ένταση της μουσικής, στην επένδυση της περισσότερο με κρουστά και με μια πιο δυνατή φωνή, το έργο θα γινόταν διαχρονικό. Εννοώ από τον συγκεκριμένο θίασο. Και στο φινάλε είναι και θέμα στιχουργού και συνθέτη. Ποιός το περνάει καλύτερα στον κόσμο. Όταν λοιπόν ο συγγραφέας κι ο συνθέτης έχουν συνεργαστεί τόσο αρμονικά στο παρελθόν, βεβαίως και θα βάλεις την σφραγίδα σου σαν σκηνοθέτης σημερινός αλλά θα φροντίσεις να έχεις και τον ανάλογο φωτισμό στην μουσική επένδυση και ερμηνεία ΑΦΟΥ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΠΗΓΑΙΝΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΙΚΗ. ΑΥΤΟΣ ΤΟ ΕΚΑΝΕ ΛΑΪΚΑ ΓΝΩΣΤΟ.

             Δεν τα λέω αυτά με κάποια εμπάθεια. Τα λέω με κριτική διάθεση, και τι ΔΕΝ άκουσα σαν πιο παλιός. Και τα λέω αφού έχω πει μόνο καλές κουβέντες και συστάσεις για την προσέλευση σας. Μια βόμβα, δεν μπορείς να την κάνεις κροτίδα. Λάθος, αλλά δεν πειράζει. Αρκεί που ακόμα γίνεται προσπάθεια μπας και γλυτώσουν κάποιοι από τον σεφερλισμό ή τον τουρκισμό της ελληνικής τηλεόρασης ή την ρουβοποίηση της μουσικής ή την σοσιαλιστικοποίηση του καπιταλισμού ή την χουντοποίηση της ελευθερίας ή της υποχρεωτικής πολιτικής κοινωνικοποίησης της βιολογικής ατομικής αυτενέργειας. Όταν λοιπόν η φωνή δεν τραβιέται ή δεν βγαίνει, απλά την αφήνεις στην μπάντα. ΤΟ ΕΡΓΟ ΔΕΝ ΑΠΟΔΟΘΗΚΕ ΣΑΝ ΑΓΩΝΑΣ αλλά σαν μοιραία πραγματικότητα και μια κατά τύχη σωτηρία. Οπότε ο " δραπέτης " κι ο " Αντώνης " απλά χαθήκανε. Πηγαίντε και δεν θα χάσετε. Την καλημέρα μου.