ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2012

             Τι νομίζατε; Οτι δεν θα έφθαναν ξανά; Τι νομίζατε; Οτι την είχατε γλυτώσει λόγω κρίσης; Τι λέτε καλέ; Αυτά είναι για τα δελφίνια που δοξάζουν τον δημιουργό τους, αφού κάθε μέρα που την γλυτώνουν από ανθρώπινα καμάκια ή δίχτυα, είναι μέρα γιορτής. Ο άνθρωπος, πώς να ξεφύγει από τον άνθρωπο και τις μαλακίες που έχει θεσπίσει για να διαιρεί τον χρόνο και νάχει να γιορτάζει κάτι μπας και φάει και πιεί και γαμήσει δήθεν επειδή τιμάει κάτι;
            Πρακτικά ο άνθρωπος γιορτάζει την σταθερή επανάληψη του ημερολογίου του και τίποτε άλλο αυτές τις ημέρες. Του λέει κάτι η γέννηση του Χριστού; Ε, μην είμαστε και υπερβολικοί. Φυσικά και του λέει. Αντί να σφάζει αρνιά, σφάζει γαλοπούλες και κάνει καρνάβαλους τα έλατα. Δεν είναι και μικρό πράμα αυτό. Υπάρχει μια διαφορετικότητα στον παγκόσμιο καραγκιοζισμό. Μονο η χοληστερίνη παραμένει σταθερά ίδια για να μην πω οτι κινείται ανοδικά αντιστρόφως ανάλογα βέβαια με τα όργανα που λόγω υπερκατανάλωσης πέφτουν σε χειμερία νάρκη.
            Ρε παιδί μου, γυρνώ πίσω το μυαλό μου. Τότε, στα σχολικά χρόνια. Τι ωραία που ήταν. Άκουγες το τελευταίο κουδούνι στο σχολείο, κι ήξερες οτι τέρμα το διάβασμα και το αβάσταχτο πρωινό ξύπνημα για δεκαπέντε ημέρες. Ατέλειωτο ραχάτι, ατέλειωτο παιχνίδι και μυρωδιές κανονικής ελευθερίας. Και συνεχής αναμονή δώρων. Από τους νονούς, τις γιαγιάδες, τους γονείς. Ανείπωτη χαρά κι έλλειψη χρόνου με πιο παιχνίδι να πρωτοασχοληθείς.
            Και μια σταθερότητα, που τηρείτο ευλαβικά από την οικογένεια μου αλλά και που συνεχίζω κι εγώ την παράδοση αυτήν και σήμερα: Μακριά από εκκλησίες. Η γέννηση μπορεί να είναι η κορυφαία πράξη της δημιουργίας, αλλά προϋποθέτει πατέρα. Κι αυτό το πρόσωπο είναι μισητό για την χριστιανική θρησκεία. Τυχαίο είναι πώς μόνο μια εκκλησία υπάρχει στην Ευρώπη, που μνημονεύει τον Ιωσήφ; Όχι βέβαια. Κι αυτή μάλλον πρέπει να τους ξέφυγε ή επίτηδες να μην μέλλει να ολοκληρωθεί σαν χτίσιμο.
            Έχει βέβαια και τα δίκια της η επίσημη εκκλησία. Τώρα γεννιέται, είναι δυνατόν από τώρα να τιμούμε την διδασκαλία Του; Πού ξέρουμε τι θα πει; Σωστά. Οπότε ολόσωστα, σιγά να μην καλέσει τους πιστούς στους κόλπους της. Θα μου πείτε οτι κάποιοι πάνε. Και λοιπόν; Πάντα υπάρχουν αντιρρησίες , οπότε υπάρχει και μια λειτουργία για την ξεπέτα.
             Η εκκλησία συμμετέχει κι αυτή στην γέννηση του θεανθρώπου με συσίτια. Πλήρως εναρμοσμένη στην καταναλωτική μανία του πνεύματος της γιορτής. Να ξοδέψουμε ρε παιδί μου, έχουμε δεν έχουμε. Να μπλοκάρουμε τους δρόμους, να ξεσκιστούμε στο μελομακάρονο και να γεμίσουμε γιρλάντες τα μπαλκόνια, τους δρόμους και τις στέγες των σπιτιών. Ευκαιρία να γίνει μπάχαλο και μπέρδεμα. Μέχρι κι η Τουρκία έχει μπερδευτεί κι έχει μπει στον χορό. Γιορτάζει κι αυτή κι ας πιστεύει άλλα. Κι ας έχει κυνηγήσει στο παρελθόν τους αλλόθρησκους. Μπερδευτεί η Τουρκία; Δεν νομίζω. Εμπόριο κάνει κι αυτή κι ανακωχή για λίγες ημέρες.
         Μα τα χρόνια περάσανε κι από παιδί, όχι μόνο μεγάλωσα, αλλά βρέθηκα και στην θέση του οικογενειάρχη και του νονού. Τι να μου λένε λοιπόν τα Χριστούγεννα; Ξέρω κι εγώ; Ή μάλλον ξέρω. Δεν μου λένε τίποτα, αφού ούτε δώρα περιμένω από τη μια αλλά κι από την άλλη πρέπει και να ταλαιπωρηθώ για να τα κάνω. Να βγω στα μαγαζιά αυτές τις ημέρες. Κάθε χρόνο λέω να πάω να τα αγοράσω νωρίτερα κι όλο η δουλειά με πάει πίσω και με φέρνει στο παραπέντε. Καλά να πάθω, αφού δεν παρακολουθώ τις υποχρεώσεις του ημερολόγιου.
          Και να αισθάνομαι σαν την κακάσχημη φτιασιδωμένη γκόμενα, που νομίζει οτι επειδή στολίστηκε θα την κοιτάξει κάποιος παραπάνω. Επειδή ανέβασε λίγο την φούστα, επειδή χαμήλωσε λίγο το μπούστο, κι επειδή έγινε σαν κλόουν με το καινούργιο κραγιόν που έχει γεύση μπανανόμηλου όταν το καταπίνει μαζί με την κρέπα, νομίζει οτι κάτι είναι. Έτσι αισθάνομαι κι εγώ όταν δίνω τα δώρα κι όταν τα παιδιά εξαφανίζονται για να παίξουν. Ξέρω μέσα μου οτι το δώρο το κάνω για μένα. Και τίποτα δεν είμαι και γι' αυτό τα δώρα πρέπει να είναι παιχνίδια και ποτέ κάτι χρηστικό. Προτιμώ να πάρω ένα φιλί από τα παιδιά, παρά να ακούσω το " μα παπούτσια είχα ρε νονέ."
         Το μόνο θετικό τώρα σε πιο μεγάλη ηλικία, είναι οτι δεν υπάρχουν αργίες. Ένα διήμερο και την καθαρίσαμε την μπουγάδα. Εντάξει πέρσι ήταν καλύτερα που πέφτανε αυστηρό σαββατοκύριακο, αυτό που λένε κάθε πέρσι και καλύτερα, αλλά να μην γκρινιάζουμε συνέχεια. Ειδικά φέτος που τιμάμε και το τελευταίο εποχιακό δώρο. Ακόμα χρήματα υπάρχουν, οπότε βουρ στον πατσά της σεπτότητας και της πλάσης που αγαλλιάζει κανά δεκαπενθήμερο πριν και μετά την άγια νύχτα που την προσμένουν με λαχτάρα οι πιστοί στο μπουζουκσήδικο, στο καζίνο και σε όλους τους τόπους λατρείας του Ηρώδη που αστόχησε. Και μιλάω πολύ σοβαρά. Αν ο Ηρώδης είχε πετύχει, ένα απέραντο κενό θα είχαμε θρησκευτικά. Κι αυτόν τον βασιλιά, δεν τον τιμάει η εκκλλησία μας και δεν τόν έχει αγιοποιοήσει ακόμα ενώ οι κινήσεις του ήταν μεθοδευμένες σαν αντιπερισπασμός σε μωρά που ήταν καταδικασμένα να γίνουν αλλόθρησκα. Ποιό από αυτά να άλλαζε πίστη στα τριάντα του χρόνια; Κι ενώ γιορτάζουμε, βάσει λούσων κι υπερκατανάλωσης, τα Ηρώδια αυτήν την εποχή και πουθενά την ταπεινότητα της γέννησης του γιού του θεού.
            Υγ. Εύχομαι καλά Χριστούγεννα και χρόνια καλά σε όλους τους εορτάζοντες. Γράφω από ένα χωριό στα σύνορα Γερμανίας και Αυστρίας, το Ζέεφελντ, όντας τυχερός μακριά από την Ελλάδα και τις θλιβερές κοινωνικές υποχρεώσεις της αλλά κι από την ΑΕΚ που ψυχορραγεί.