ΧΡΟΝΗΣ ΜΙΣΣΙΟΣ

              Τυχαίο δεν είναι τίποτα. Από το πρωί έκλαιγε ο καιρός κι ας γιόρταζε τα εισόδια της κόρης Του. Αυτήν την μέρα διάλεξε με το κατάλληλο κλίμα για να υποδεχθεί στην γη τον Χρόνη. Μέσα στην λαίλαπα του δουλέματος από τα eurogroup , που δεν πήραν απόφαση αφού προφανέστατα υπήρχαν αγώνες champions league. Και δεν κάνω καμία πλάκα για τα υποανθρωπίδια που το παίζουν ηγέτες. Μιλάω πολύ σοβαρα διότι αυτός ήταν ο λόγος αναβολής της απόφασης για την Δευτέρα , ημέρα καθόλου ποδοσφαιρική.

              Ο Χρόνης γεννήθηκε στην Καβάλα το 1930. Συνομήλικος με τον πατέρα μου και από τον ίδιο θεϊκό τόπο : Την Μακεδονία. Την παλιά, την γνήσια. Αυτήν που γένναγε παλλήκαρους, άντρακλες, αγωνιστές. Τον γνώρισα σε μια παρουσίαση ενός βιβλίου του πατέρα μου. Παλιότερα, όταν και οι δυό ήταν ενεργοί και μοιράζονταν τσίπουρα από τα ορεινά. Τον συμπάθησα μετά στο φαγητό όταν ξεδίπλωσε κάποιες αναμνήσεις. Τον λάτρεψα όταν διάβασα κάποια βιβλία του και κυριότερα το πρώτο του. Το " καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς. " Που πρακτικά ήταν η αυτοβιογραφία του. Κάτι σαν την " Ασκητική " του Καζαντζάκη, που για να περάσει στον κόσμο, έπρεπε να γραφούν και μερικά συγγράμματα παραπάνω.

            Φυσικά και δεν ήταν δύσκολος στην γραφή. Γιατί να είναι; Το πολιτικό περιεχόμενο όταν είναι οξυδρκές κι ευθύβολο είναι μέσα στους στόχους του. Ήρεμα, περιγραφικά και με εκείνο το πικρόχολο χιούμορ, σε έμπαζε αμέσως στην ουσία. Που ήταν η καταγραφή μιας ολόκληρης γενιάς που πίστεψε σε κάτι διαφορετικό. Σε έναν καλύτερο κόσμο μέσω πολιτικής και σε έναν πιο ηθικό μέσω κοινωνικής δικαιοσύνης. Δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα πλέον. Σημασία είχε ο αγώνας του συγκεκριμένου υπεράνθρωπου συγγραφέα, που τον κράτησε μέχρι τέλους. Μέχρι να χτυπηθεί από τον καρκίνο.

             Κάτι άλλο δεν τον δάμασε. Ούτε η σύλληψη του το 1947 σαν μέλος του Δημοκρατικού Στρατού πόλεων και η καταδίκη του σε θάνατο. Ούτε τα βασανιστήρια,΄ούτε όλες οι επισκέψεις στα θέρετρα του πολιτισμού, επιπέδου Γυάρου, Άη Στράτη, Μακρονήσου. Ούτε οι ειρωνείες των δεσμοφυλάκων, ούτε οι ροχάλες τον υπάνθρωπων που απολαμβάνουν σήμερα την δημοκρατία ( όση έχουμε ) ΚΙ ΕΝΩ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΡΕΜΑΣΜΕΝΟΙ, και που τότε τον παρότρυναν να υπογράψει για να αφεθεί ελεύθερος αλλά κι όταν έγινε αυτό - το 1973 με την αμνηστεία του Παπαδόπουλου - οτι θα έπρεπε να είναι χαμογελαστός στην φωτογραφία. Αυτό υπήρξε και η αφορμή για το δεύτερο βιβλίο του. Το " Χαμογέλα ρε...τι σου ζητάνε; "

               Γιατί να σκάσει το χαμόγελο; Επειδή από τα πέντε τετραγωνικά περιορισμού, θα έμπαινε σε περισσότερα σκλαβωμένα; Και θα απολάμβανε τι; Τις κατηγορίες από την ίδια του την αριστερά που πλέον ήταν κουστουμαρισμένη; Κάποια προσληψη από έναν παλιό σύντροφο, που είχε προδώσει κι ήταν πλέον μέλος του συστήματος; Όχι αγαπητοί κι αγαπητές. Ο Χρόνης δίδαξε την άτεγκτη στάση, την ολοκληρωτική πίστη στα πιστεύω του και στην ηθική της στάσης που διάλεξε όταν ήταν πιο νέος. Όταν εκατέλειψε το σχολείο στην δεύτερη του δημοτικού κι έτρεξε να βγάλει ψωμί στα λιμάνια της Σαλονίκης και στον Ερυθρό Σταυρό στα Γιαννιτσά.

              Έλαχε να τον ξανασυναντήσω στο Μικροχώρι στο Καπανδρίτι, που εδώ και είκοσι χρόνια είχε αποσυρθεί μαζί με την Ρηνιώ, την γυναίκα του, και την Στόρμυ, την σκύλα του. Ο γείτονας του ο Καραγιαννίδης με πήγε στο σπίτι του κι εγώ δεν του την χάρισα : Μα, Στόρμυ; Με κοίταξε απλά κι αισιόδοξα, σαν τα τελικά αποστάγματα των βιβλίων του. Απλά κούνησε το κεφάλι του αλλά με την άκρη του ματιού του, είδε και το αυτοκίνητο μου. Δεν με στενοχώρησε κι ούτε πέρασε από το μυαλό του να με κακοκαρδίσει. Κοίταξα κι εγώ στην ίδια κατέυθυνση. Και κατάλαβα κι άλλα. Κι αν η εικόνα είναι χίλιες λέξεις, που λέμε και οι κίτρινοι, Η ΜΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΙΡΕΣ. Έκανα παρατήρηση εγώ ο τέως  διαφωτιστής της αριστεράς σε μια εμβληματική φυσιογνωμία της για το όνομα του σκύλου; Τι μαλάκας ήμουν. Η αφωνία του όμως, τον αγιοποίησε στα μάτια μου.

              Και φυσικά η σημερινή παρουσία μου στο νεκροταφείο, όπως και το κείμενο αυτό, δεν αποτελούν τιμές στον αγωνιστή που είναι ισότιμος του ζωντανού Μίκη. Αποτελούν απλά συναισθήματα που θέλω να τα μοιράζομαι σε αυτόν εδώ τον χώρο. Που πολλές φορές ξεφεύγει, όπως και ξέφυγαν σήμερα κάποιοι και μετά το χώμα και το κρασί, σιγοτραγούδησαν κάτι για Ζάλογκο, για Γκιόνα, για άρματα και για καημένη Ελλάδα. Επαναστάτες του γλυκού νερού; Ίσως ναι, ίσως όχι. Βλέπετε οι παλιοί επαναστάτες πάντα όριζαν τον εχθρό. Πού να καταλάβουν οτι πλέον ο εχθρός είναι αόρατος κι οτι το ηλεκτρικό ψυγείο ή η καλύτερη μόνωση στο σπίτι, ήταν τα όπλα μέσω των οποίων κατακτηθήκαμε όλοι;

               Αλλά μια βεβαιότητα έμεινε. Μέσα σε κάποια βιβλία που αποτυπώνουν την πραγματική καθημερινή ιστορία αυτού του τόπου εκείνες τις πολύ δύσκολες εποχές του εμφύλιου, της μετέπειτα προσωρινής μεταπολίτευσης, της χούντας αλλά και της σημερινής κατάντιας που ο μόνος που πραγματικά μπορεί να σε καταλάβει είναι μια Στόρμυ. Που σε δαγκώνει για να παίξει και να πάρει με το ζόρυ ένα χάδι. Αυτό που πήραν οι βασανιστές από τους τότε αγωνιστές σήμερα ενώ θα μπορούσαν να τους λυντσάρουν κανονικότατα. Που αυτή η πράξη δείχνει και την μεγαλωσύνη των τότε άντρακλων, που ουδέποτε ασχολήθηκαν με κουνούπια όταν απέχτησαν δύναμη κι ελευθερία. ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΡΝΗΤΕΣ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ, ΠΟΥ ΠΡΩΤΟΙ ΕΦΑΡΜΟΣΑΝ ΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, σε αντίθεση με αυτόν τον γελοίο Σεραφείμ που θέλει μηνύσεις για μια θεατρική παράσταση με την παρουσία της χρυσής αυγής. Αλλά να μην ξεφεύγω.

                Δεν βούρκωσα σήμερα. Πιο πολύ νευρίασα με την ανοχή μου κι ένας κόμπος ήρθε στον λαιμό μου που με ανάγκασε να ξεροκαταπιώ στο άκουσμα του " αθάνατος ". Τι ειρωνεία. Σε έχει πάρει ο χάρος κι εσύ λες το αντίθετο. Την ώρα που τρέφεις ακόμα τον Ντερτιλή και του δίνεις και στέγη θεωρώντας οτι τα εγκλήματα του ήταν πολιτικά. Την ώρα που βάραγε πισώπλατα. Τουλάχιστον ο Μίσσιος τους κοίταξε στα μάτια και τα έγραψε στα ίσα τα βιβλία του. Δηλαδή τους τα έδειξε κανονικά. Κι έχασε την μάχη από τον χάρο κι από κανέναν άλλον. Εκεί που θα την χάσουμε όλοι μας δηλαδή. Ποτέ από βασανιστή, ποτέ από Γερμανό και ποτέ από δοσίλογο. Αγόγγυστα μέχρι την τελευταία στιγμή.

                    " ...Καλή πατρίδα...σύντροφε...."