ΕΜΠ 2012

            Σκοτώνονται τώρα κάτι ανθρωπάκια, από την ακροδεξιά μέχρι την ακροαριστερά για να πιάσω κι όλο το φάσμα των ηλίθιων που ασχολούνται με την πολιτική λες και τους ζήτησε κάποιος να μας σώσει, για το αν υπήρχαν νεκροί στο πολυτεχνείο το 1973. Βγάζουν έγγραφα οι μεν, κατεβάζουν έρευνες του ΕΙΕ οι δε κι ο καθένας πηγαίνει στον δρόμο του, ήρεμος οτι επιμόρφωσε κι οτι επιτέλεσε το καθήκον του. Πολιτικά. Δηλαδή ανύπαρκτα. Σαν τα αυγά Τουρκίας που αποτελούν έκφραση του συρμού κι ενώ πραγματικά δεν υπάρχουν σαν προϊόν εξαγωγής. Όσα υπάρχουν πάνε μπας και φάνε μερικοί στα χωριά.

               Το θέμα είναι αν υπάρχουν νεκροί και ποιοί είναι ; Σε λίγο, ο παπάρας ο Κασιδιάρης και οι άλλοι που ήταν κοινές πόρτες σε κάτι χαμαιτυπεία, όπως και οι αριστεροί που ψάχνουν με νύχια και με δόντια να καπελώσουν το γεγονός, το μόνο που θα κατορθώσουν είναι να διαγραφεί η πραγματικότητα και να εμφανισθεί κι ένα βιβλίο κοινής αποδοχής, που θα μιλάει για σπρώξιμο ή συνωστισμό σε χώρο περιορισμένης ευθύνης κάποιας ανώτατης αρχής.

               Αυτό είναι το θέμα; Το να παρασύρεις με παραχάραξη γεγονότων το σημερινό πόπολο να σου δώσει την ψήφο σου; Αυτά είναι για την Μενεγάκη και τα λοιπά κοριτσάκια που βγάζουν νούμερα μέσω μπουτιών και κατά τύχη εμφάνισης κιλότας. Καταλαβαίνω βέβαια οτι αυτή είναι η πελατεία της χρυσής αυγής ή της αριστεράς, αλλά όχι και να περνάμε και σαν τραίνα πάνω από συγκεκριμένους αγωνιστές.

             Θέλεις λοιπόν να πεις οτι δεν υπήρχαν νεκροί στο ΕΜΠ. Εγώ να το δεχτώ. Πράγματι ένα παιδί 5 χρονών, ή ένας άλλος που έπαθε έμφραγμα κατά τύχη, είναι δυνατόν να παρουσιάζονται σαν αντιστασιακοί; Όχι βέβαια. Είναι παράπλευρες απώλειες ξεκάθαρα. 

             Αλλά υπάρχουν κι άλλοι. Ας πούμε αυτοί που έφυγαν από το πιστόλι του Ντερτιλή ή την φρουρά στην στέγη του ΟΤΕ. Εσκεμμένα. Ούτε αυτοί πιάνονται, επειδή πέθαναν στην Στουρνάρα ή στην Μπουμπουλίνας κι όχι μέσα σε κάποιο αμφιθέατρο; Δηλαδή για να παραδεχθούμε νεκρούς, θα έπρεπε να έχει γίνει τακτική μάχη μέσα στις α'ίθουσες διδασκαλίας; Πόσο μαλάκας μπορεί και να είναι κάποιος που αντί να σιωπήσει στην μνήμη των νεκρών, ψάχνει να βρει το πώς και το πού. Αν ήταν μέσα ή αν ήταν στα 100 μέτρα απόσταση.
               Τι πολίτευμα είχαμε παιδιά; Χούντα ή κάνω λάθος; Ποιός είχε τα κουράγια να πάει εναντίον του πολιτεύματος; Οι άνθρωποι που βολεύονται να μιλάνε για κάποια αόρατη τάξη και που δεν ξεβολεύτηκαν από την ζωούλα τους ή κάποιοι παλλήκαροι; Μια μειοψηφία πήγε μέσα την ώρα που μίλαγε ο σταθμός και την ώρα που πέφτανε δακρυγόνα και σφαίρες και την ώρα που κατεβαίνανε τανκς κι αλεξιπτωτιστές κι ό,τι άλλο έχει σκεφτεί ο άνθρωπος της τάξης, που όμως μετά διάλεξε την αταξία για την Κύπρο και φυσικά την διχοτόμηση της. Αλλά αυτό ήταν πόλεμος και χούντα αμερικανονίνητη και ουδεμία ευθύνη φέρω. ΦΥΣΙΚΑ. ΣΕ ΘΕΩΡΗΣΑΝ ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟ ΠΟΥΘΕΝΑ; ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙΣ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΚΑΤΙ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΘΗΚΑΝ  ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΟΚΤΑΜΗΝΟ.

                  Διότι δεν έχουν σημασία οι νεκροί και πόσοι είναι. Σημασία έχει παπάρα, αν έκανες κάτι εσύ για την ελευθερία σου και γιατί σήμερα μιλάς ελεύθερα. Σημασία  έχει μια ερώτηση: ΉΣΟΥΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ Ή ΟΧΙ; Ή ΗΣΟΥΝ ΜΑΖΙ ΤΗΣ ΛΟΓΩ ΤΑΞΗΣ; ΚΙ ΟΤΑΝ ΕΓΙΝΕ Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ ΠΑΛΙΑ, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΕΠΕΙΔΗ ΣΟΥ ΧΑΛΑΓΕ ΤΗΝ ΜΑΝΕΣΤΡΑ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ; ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΠΟΤΕ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΕΣ ΚΟΝΤΡΑ ΣΕ ΠΟΛΥΒΟΛΑ; Εγώ προσωπικά φοβάμαι κι άρα τιμώ αγωνιστές. Δεν είμαι ελεύθερος για να καταδικάζω παλλήκαρους κιόλας.

                 Η πράξη του πολυτεχνείου έχει την αξία της, όπως κι ο Θούρειος του Ρήγα. Τίποτα δεν είχε αποτέλεσμα. Τα πάντα γίνανε αργότερα και ίσως και να ήταν προσχεδιασμένα. Αυτό δεν μπορώ να το βεβαιώσω και δεν με ενδιαφέρει κιόλας σαν παρουσία. Δεν ήρθα στην γη για να πολεμήσω ή για να βεβαιώσω πολιτικές τοποθετήσεις. Ήρθα όμως για να υπερασπίσω το συναίσθημα μου. Κι αυτό μου λέει μαζί με την σκέψη μου, οτι η παρέα που ξεκίνησε την στάση του πολυτεχνείου, ΉΤΑΝ ΑΝΤΡΑΚΛΕΣ κι ας εγκαταλείφθηκαν αργότερα από όλους αυτούς που φύγανε εγκαίρως και καρπώθηκαν οφέλη οικονομικά. Κι εγώ αυτούς τους πρώτους, τους τιμώ.

                Όπως τιμώ και τις παράπλευρες απώλειες. Κι ας μην κάνανε τιποτα. Ας βγήκανε από το σπίτι τους κι ας κάνανε έναν υγιεινό περίπατο γύρω από το πολυτεχνείο, την ώρα που πέφτανε σφαίρες ή δακρυγόνα. Γιατί βγήκανε ενώ κάποιοι άλλοι διπλοκλειδώνανε τα μάνταλα; Διότι δεν δεχόντουσαν κι άλλη απαγόρευση κυκλοφορίας. Διότι είχαν βαρεθεί. Διότι είχαν περιέργεια που την πλήρωσαν. Πάντως πέθαναν από σφαίρες ή αποπνικτική ατμόσφαιρα. Κάτι γινόταν, που κι αν δεν είχε στόχο, δεν ήταν φυσιολογικό. Παράπλευρα κι απόλυτα λογικά, αφού ήταν πολίτες που δεν θέλανε μάχες, όπως κι όλοι αυτοί που εκτελέσθηκαν σε πλατείες αλλά μνημονεύονται σε μνημεία σαν εκτελεσθέντες από τους κατοχικούς λόγω αντίστασης άλλων. Αλλά εκεί μαλλον δουλεύει αλλοιώς το μυαλό.

                Και τα είδα εκείνη την νύχτα τα άρματα. Είδα πώς καβαλάγανε τα τρόλεϋ. Είδα τους αστυνομικούς να κυνηγάνε ταραξίες και να πυροβολάνε στα τυφλά προς τα πάνω. Άκουσα τις κραυγές αλλά και τους πυροβολισμούς των περιστρόφων ή των πολυβόλων. Θαύμαζα σαν παιδί τα τανκς. Τα μίσησα από εκείνη την νύχτα, που καταλάβαινα οτι κάτι δεν πάει καλά. Κι αν με έπαιρνε μια σφαίρα κατά τύχη στο μπαλκόνι; Δεν θα ήμουν νεκρός του πολυτεχνείου; Έπρεπε νάμουν μέσα; Φυσικά και θα ήμουν νεκρός και θα έπρεπε να μνημονεύομαι για να καταδεικνύω την τρέλα αυτουνού εναντίον του οποίου πήγανε αγωνιστές γνήσιοι. Οι οποίοι κι επειδή ακριβώς δεν ζήτησαν οφίτσια, καλό είναι να τους τιμάμε και να θυμόμαστε την πράξη τους. ΑΥΤΗΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΝΑΝΕ ΠΟΤΕ ΚΟΤΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΓΝΩΜΗ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ, ΚΑΙ ΠΟΥ ΓΙΑ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΛΑΜΟΓΙΣΜΟ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΝ ΟΛΑΚΕΡΗ ΤΗΝ ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ.