ΣΤΡΑΒΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΓΥΑΛΟΣ;

           Αυτό είναι τελικά, ή στραβά αρμενίζουμε; Μπήκαμε όλοι στο ευρώ για κάποια μεγαλύτερη συμμαχία και προστασία, κι ένας ένας μπαίνει στον κουβά που δεν έχει και πάτο μάλιστα. Τι σόϊ πολιτική είναι αυτή που όλη η Ευρώπη με εξαίρεση μόνο μια χώρα, πηγαίνει άκλαφτη; Όλοι πια φταίνε εκτός από έναν; Κάτι δεν τρώγεται στην όλη ιστορία. Και κάτι έχει να κάνει με τους λαούς, που δεν μπορούν να αναδείξουν μια κάποια σοβαρή ηγεσία. Όλοι black out έχουμε πάθει;

           Κι αν αυτό ισχύει στα επίπεδα τα δήθεν ειρηνικά, στον κοντινό γυαλό δεν μπορούν πλέον ούτε να αρμενίσουν. Έχουν κατέβει όλοι εδώ, στα πλαίσια της νέας γεωπολιτικής συζήτησης κι έχουν μπλοκάρει το σύμπαν. Τι διάολο περιμένουν; Τον τελικό του euro ή τους ολυμπιακούς αγώνες; Εντάξει εμάς δεν μας χρεοκοπούν διότι δεν είναι ακόμα έτοιμες οι οικονομίες να το αντέξουν. Εκείνοι που κατέβηκαν εδώ, τι περιμένουν; Να παχύνουν οι κολιοί;
          Κάπου καταντάει και βαρετό το παιχνίδι της σταγόνας και η κίνηση του μαλάκα του βασιλιά πάνω στην σκακιέρα. Που πραγματικά θυμίζουν την ΑΕΚ που στελεχώνει τμήματα με όποιον μουρλό βρίσκει, αλλά δεν ξέρει αν αύριο θα έχει χρήματα για να πίνουν νερό οι αθλητές της. Τραβιόμαστε από εδώ, τραβιόμαστε από εκεί και κάθε τόσο βγαίνει κι ένας έγκριτος οικονομολόγος που στην κυριολεξία δεν ξέρει τι του γίνεται και πανικοβάλει έναν μικρόκοσμο που έλαχε εκείνη την στιγμή να έχει ανοιχτή την τηλεόραση κι αντί να βλέπει την νέα διαφήμιση για την πιο απορροφητική σερβιέτα, να κούει οικονομικές μπαρούφες.
             Στο πλαίσιο αυτό, είναι αδύνατον να αλλάξει η ψυχολογία της αγοράς και να γίνουν κάποια δειλά βήματα για την ανάπτυξη. Που όλοι την θέλουν αλλά κι όλοι την φοβούνται. Ειδικά εδώ πέρα κάτω. Γιατί; Διότι άμα υπάρξουν δουλειές κύρια στον ιδιωτικό τομέα, τότε πανεύκολα ο διορισμένος στο δημόσιο θα απολύεται πάραυτα και θα πρέπει να αποδείξει οτι αξίζει να δουλεύει και να κονομάει. Και πώς να αλλάξει όνειρα κι οράματα και θέσεις και θέσφατα με τα οποία μεγάλωσε τόσα χρόνια;

              Από την άλλη είναι απόλυτα κατανοητό στην βάση της παγκοσμιοποίησης, οι μεγιστάνες να θέλουν πλέον να διώξουν τους κοτσαμπάσηδες από τους χώρους τους. Και ποιός διαφωνεί; Για να τους διώξουν πρέπει να εξαθλιώνουν τον καθημερινό βιοπαλαιστή;  Γιατί δεν πάνε κατ' ευθείαν στον στόχο τους; Α, όλα κι όλα. Το άμεσο πέσιμο θα θεωρηθεί με τα ελεγχόμενα - για λίγο ακόμα - ΜΜΕ σαν απώλεια της εθνικής κυριαρχίας. Διότι ναι μεν δεν γουστάρουμε τον πούστη που ελέγχει τα πάντα, αλλά όχι και να τα πάρουν ξένοι. Ενώ ο κοτσαμπάσης ελέγχεται με καμιά απεργιούλα, χώρια που τα σκάει στα κόμματα τα οποία φροντίζουν κατόπιν για την πελατεία τους.

              Είμαστε πολύ ευχαριστημένοι με το σύνθημα της αλλαγής και πιο πολύ χαρούμενοι όταν αυτό στην πράξη καταργείται. Βεβαίως και έχουμε τον τάδε νόμο, αλλά περνάμε ωραιότερα όταν αυτός δεν εφαρμόζεται. Δημοσιογράφοι βρε είμαστε τελικά όλοι : Αν όλα δούλευαν ρολόϊ, τι να γράψεις; Άστα όλα μπουρδέλο και χύμα, για να έχει τροφή το στυλό για σοφιστίες. Όλα ωραία καμωμένα στα θεωρητικά, αλλά από πράξη μηδέν στο πηλίκο. " Πάμε να νικήσουμε την Γερμανία στο ποδόσφαιρο, αλλά μετά την ήττα, ρε ήταν παιχταράδες και πρέπει τώρα να δουλέψουμε. " Άμα δεν βγει η κλεψιά του αποτελέσματος και το πανηγύρι του καφενείου, να μην σοβαρευτούμε για δευτερόλεπτα και να πούμε με το στόμα κάτι για δουλειά;

              Και δεν έχω να ΄πω τόσα πολλά. Εξ άλλου έβαλα ήδη το πρώτο αξίωμα για την επιθυμητή τεμπελιά, που υποχρεωτικά επιφέρει την κλεψιά σαν μέσον για την επιβίωση. Κι όταν λέω κλεψιά, εννοώ τις δημόσιες σχέσεις, το μέσον και το ρουσφέτι. Θεωρία δηλαδή ακόμα και αγανάκτηση στις πλατείες και ροζ καπιταλισμός ή κομουνισμός με Rolex στα χέρια. Άμα δεν θέλει ο άλλος να σωθεί ειρηνικά, δεν του το επιβάλεις βίαια; Λογικά πράματα. Όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος. Που όμως τελικά θα διαλύσει και την όποια υγεία υπάρχει ακόμα, μεταμορφώνοντας τον χώρο αυτόν σε νοσοκομείο που υποχρεωτικά την πλειοψηφία θα την έχουν οι άρρωστοι. Πιο πολλοί είναι, πιο πολλοί θα παραμείνουν και πιο πολλοί θα συνεχίσουν να χτίζουν την μελλοντική λαμογιά.

              Και δεν είναι θέμα γυαλού ή τρόπου πλέυσης. Φταίνε και τα δύο, αφού το υπερόπλο του ανθρώπινου είδους, το μυαλό, χρησιμοποιείται από καταβολής μας στρεβλά. Με τις κοινωνίες των ανίκανων που ξεκίνησαν γλύφοντας και μετά κατωχύρωσαν εξουσίες μέσω κομμάτων. Τα οποία ελεγχόμενα από τους δυνατούς πάντα, πέταξαν την έννοια της δημοκρατίας της ισότητας και της αδερφότητας, τσίμπησε το μπαρμπουνάκι και τώρα μπροστά στο φως του τρένου και μέσα στο τούνελ, δεν ξέρει και πού να πάει. Χτυπιέται απλά από τοίχο σε τοίχο, στο πρώτο χτύπημα γίνεται μπλε, στο δεύτερο πράσινο και στο τρίτο βγαίνει και λίγο κόκκινο άιμα.  Την ώρα που η πράσινη ανάπτυξη έχει πάει περίπατο κι όλοι ψάχνουν ξανά τα πετρέλαια. Α, και κάτι ακόμα. Και τα μηχανάκια του τυπώματος χρήματος, τον έναν υπουργό οικονομικών και την παγκόσμια τράπεζα.

            Υγ. Καλά κουράγια πριν τα αυριανά ποδοσφαιρικά λογάκια και πριν την ιλαροτραγωδία της ΑΕΚ μας. Που πραγματικά είναι της καρδιάς μας αυτήν την στιγμή αλλά η εφορία κατανοεί οτι ο κάθε πολίτης έχει καρδιά, αλλά λεφτά ζητάει. Όμως υπάρχει ένα ανάχωμα : Ο Ντέμης. Τι θυμίζει η ιστορία; Ο Χριστός δεν κονόμησε, αλλά οι επόμενοι που τον κάνανε μαγαζί. Και ο νοών νοείτω μαζί με όλα τα καπελώματα που πάντα κάνουν οι " γνήσιοι αγωνιστές ".