ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ - ΣΗΜΙΤΗΣ

- Λοιπόν Γιώργο μου, ψοφήσαμε;

- Όχι πρόεδρε. Κάποιο λάθος κάνατε. Ψηφίσαμε.

- Και πραγματικά πιστεύεις στην κάλτση;

- Ένα λάθος κάναμε στο λόγο. Καθώς έτρεχε ραδάνι η γλώσσα. Βλέπεις το πίστεψα κι εγώ την ώρα που διάβαζα την ομιλία που μου είχαν γράψει τα ΜΜΕ. Δεν είμαι καλός στην γλώσσα, αλλά ήθελα να ήξερα, τι πρόβλημα θα είχε ο Έλληνας αν τα έλεγα όλα αγγλικά κι από κάτω στις οθόνες τους να τρέχανε ελληνικοί υπότιτλοι. Τόσες ταινίες βλέπουν. Τι θα πείραζε να είχαν κινηματογραφικό πρωθυπουργό; Τέλος πάντων η κάλπη αποφάσισε. Γιατί την είπατε κάλτση;

- Σαρδάμ ήταν. Ο λαός αποφάσισε. Όχι η κάλπη.

- Εντάξει μωρέ. Στην Ελλάδα είμαστε που μας αρέσει, συγνώμη που τους αρέσει, να δίνουν ζωή ακόμα και στα άψυχα αντικείμενα. Τι είναι η χώρα που ήρθαμε να δουλέψουμε; Ένας απέραντος Καρυωτάκης.

- Μπα, διαβάζουμε και εξωσχολικά;

- Όχι ακριβώς. Παίρνω κατ’ ευθείαν τα λυσάρια με την ανάλυση των ποιημάτων. Είμαι πρακτικός άνθρωπος εγώ. Δεν κουράζω το μυαλό μου. Το αποτέλεσμα μετράει. Η πολιτική δεν είναι ολυμπιακό ιδεώδες για να έχει αξία η συμμετοχή. Άσε που τώρα με το dopping χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Εδώ δεν την είχα ακούσει εγώ που μου είχε πει ότι θα γίνω president of the Greek republic.

- Και τώρα τι θα κάνεις; Μαζί με το λαό, για το λαό, εναντίον του λαού ή για το καλό της χώρας;

- Ό,τι χρειάζεται θα κάνω. Ό,τι μου πουν οι σύμμαχοι. Αλήθεια τι διαφορά έχει ο λαός από την χώρα; Δεν το καταλαβαίνω.

- Τώρα δεν μου αρέσει να μπαίνω σε λεπτομέρειες, αλλά θα σου πω κάτι. Αυτοί που ερχόντουσαν εδώ και τους ονομάσαμε φιλέλληνες, δεν αγαπάγανε τους Έλληνες. Την χώρα λατρεύανε και τις ομορφιές της, όχι το λαό της. Μπερδευτήκανε κάποια στιγμή οι γραφές, δηλαδή τις βάλαμε να μπερδευτούν επίτηδες, κι η ιστορία έγραψε τους φιλοελλαδίτες σαν φιλέλληνες. Βόλεψε αυτό και το κρατήσαμε.

- Κώστα μου μη με μπερδεύεις. Σ’ ακούω βέβαια, αλλά ξέρεις πιο πολλά από τη μαμά; Δεν μου είχε πει κάτι τέτοιο.

- Κάτι έχω μάθει κι εγώ.

- Το κάτι δεν το αμφισβητώ. Εδώ μιλάμε για τα πάντα. Μεγάλο φορτίο σηκώνω. Πρωθυπουργός, έργο κι άμεσες λύσεις σε εκατό μέρες. Εσύ είχες και μια τετραετία ολόκληρη. Όσοι ζήσαν στο παρελθόν ήσαν πιο τυχεροί. Εμείς οι νεότεροι τραβάμε το κουπί.

- Όχι αγόρι μου, παραπάνω έχεις. Το λέει το Σύνταγμα. Να το έχεις πάντα κρυφό άσο στο μανίκι σου. Χρησιμοποίησε το. Κανείς δεν θα πάρει χαμπάρι ότι θα το τηρήσεις.

- Μα τι λες τώρα Κώστα μου; Έχουμε ασφαλιστικό, οικονομικό, σκοπιανό, κυπριακό, τουρκικό με τον Εργοντάν που είναι και κουμπάρος του άλλου και με στραβοκοιτάει. Έχουμε κι εκλογές για τον πρόεδρο της δημοκρατίας. Άσε δε που ανάμεσα σ’ όλα αυτά δεν μπορώ και να περάσω και την πίστα του game-boy. Ρε Κώστα, τόσα χρόνια, τι λύσατε; Και καλά εσύ είσαι του ίδιου κόμματος. Αυτός ο Κωστάκης τι διάολο έκανε; Ήταν τόσο κακός όσο είπε η κάλπη;

- Κοίτα κι εγώ στα ελληνικά δεν είμαι καλός, αλλά λογικά η λέξη κάλπικο από την κάλπη πρέπει να βγαίνει. Είσαι να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω;

- Πού; Σε ποιά ηλικία; Σε ποιά χρονολογία; Τότα που δεν υπήρχαν ηλεκτρονικά;

- Ρε ακόμα πιο πίσω. Τότε που δεν υπήρχε ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο. Τότε που έκανε ό,τι ήθελες και δεν υπήρχε κανένας έλεγχος. Τότε που έγινε το κραχ στο χρηματιστήριο της Αμερικής. Τότε που το δικό μας, ο δείκτης μας δηλαδή, ήταν σαν το οργανάκι του παιδιού πριν την περιτομή. Ούτως ή άλλως μικρό, που μικραίνει κι άλλο στην θέα του μαχαιριού.

- Ωραίες εποχές Κώστα μου. Όλα μακριά από μας. Γι’ αυτό γεννηθήκαμε. Να τα γράφουμε όλα και να μην έχει κανείς ευθύνη. Βέβαια εγώ δεν είχα γεννηθεί τότε, αλλά ο μπαμπάς διδάχτηκε κι οφείλω να ομολογήσω ότι δίδαξε και το λαό. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι μέσα του αρνητική ενέργεια δεν κράταγε. Την έβγαζε. Τι μεταδοτικότητα είχε ο μπαμπάς! Εντάξει μερικές φορές την πλήρωσε κι η μαμά, αλλά τι να κάνουμε; Είμαστε ανοιχτομάτηδες σαν Παπανδρέου. Μας αρέσει το ωραίο.

- Ποιο ωραίο;

- Ε, εντάξει τώρα. Ήταν γυναικάρα . Και αεροσυνοδός. Και στη κλαδική. Και πιστή. Και στον Θεό και στον μπαμπά. Κι ακόμα και σήμερα που κολυμπάει εκεί στο Καβούρι, επικαλείται τον Ποσειδώνα. Αλήθεια εσένα σου κάνει κόλπα η δικιά σου;

- Σιγά μην περιμένω εγώ από την γυναίκα. Εγώ της κάνω. Με ευνοεί και ο σωματότυπος μου. Της κρύβομαι κάτω από το κρεβάτι, στην μαξιλαροθήκη, παντού χωράω. Άμα με βρει καμιά φορά της λέω να με αφήσει διότι σκέφτομαι πώς θα πάρω την προεδρία.

- Την προεδρία; Άλλο πάλι και τούτο. Πώς σου ήρθε;

- Οι αξίες πρέπει να αναγνωρίζονται. Δεν έχω στο μυαλό μου άλλον πιο κατάλληλο.

- Όχι Κώστα μου. Δόγμα Κόκαλη είναι η χώρα. Πράσινη εκτέλεση με μπλέ έγκριση. Η διακόσμηση πρέπει να είναι του αντιπάλου.

- Έχεις κάτι στο μυαλό σου;

- Τρελός είσαι; Από τώρα; Ούτε η μαμά δεν το έχει σκεφτεί. Αλλά κι αν είχα, πρέπει να σου πω, ότι έχω πάρει από τον μπαμπά. Άλλα να λέω , άλλα να σκέφτομαι, άλλα να υπονοώ κι άλλα να πράττω. Ούτε τετραζωνικό air-condition να ήμουν.

- Δηλαδή τι θα κάνεις;

- Θα μιλήσω με τον Κώστα.

- Εγώ είμαι αυτός.

- Όχι ρε με τον άλλον.

- Τον Κωστάκη;

- Όχι ρε με τον μεγάλο. Με όλα αυτά που έρχονται για την χώρα, αν κάνω πρόεδρο τον Μητσοτάκη, πρώτον έχω καλή δικαιολογία και δεύτερον πετυχαίνω χτύπημα κατά του καραμανλισμού. Εμείς σαν ΠΑΣΟΚ θα τον προτείνουμε, η ΝΔ τι θα κάνει;

- Αυτόν που έριξε τον παππού σου; Σοβαρολογείς τώρα;

- Όχι ρε πλάκα κάνουμε. Θα πάρουμε σοβαρές αποφάσεις για το πολίτευμα; Τι είναι η Ελλάδα; Ένα εξαρτημένο προτεκτοράτο που μια πάει από δω και μια από εκεί. Ο λαός να είναι καλά που πήζει κι ελπίζει και δεν αντιδρά.

- Θέλω να αναλάβω την προεδρία. Αλλιώς θα συνωμοτήσω

- Θέλε.

- Σοβάρεψες πολύ Γιωργάκη.

- Έτσι είναι ο άνθρωπος στην Ελλάδα. Μόλις χτυπήσει τα 55 ωριμάζει. Εκεί που παραιτούνται οι ξένοι, αρχίζει ο Έλληνας. Duracel ο λαός. Κουνελάκι που βαράει το ταμπούρλο. Φύγε τώρα διότι έχασα την πρώτη μέρα από τις εκατό κι είναι και κάποιοι που μου τις μετράνε. Κι έχω κι αυτήν την πίστα που δεν μπορώ να την περάσω. Με περιμένουν κι οι δημοσιογράφοι. Δεν σε πειράζει να τους πω ότι αλληλοστηριζόμεθα έτσι; Hollywood. Μπροστά αγαπημένοι, στα καμαρίνια μαλωμένοι. Για το καλό μας. Και του λαού, και της χώρας. Το χιούμορ μας να μην χάνουμε. Όλα τα άλλα θα τα βρούμε. Φιλάκια στη Δάφνη. Αλήθεια κάνει καλή φασολάδα, να πάρω την υφυπουργό πολιτισμού να μας κάνεις το τραπέζι;