ΒΕΚΡΗΣ

           Είναι τώρα καλοκαιριάτικο να έχεις αποφασίσει κάτι και τελικά να σούρχονται όλα τούμπα. Ποιά τριήμερη διακοπή; Αθήνα και πάλι Αθήνα. Εδώ μέσα ρε πούστη μου μέχρι να πεθάνεις. Οικογενειακοί καβγάδες, παντιέρες των παιδιών και κάτι εκκρεμότητες επαγγελματικές να μην σε αφήνουν να χαλαρώσεις. Που κι αυτό ψευδαίσθηση είναι τελικά αφού τα προβλήματα θεριεύουν όσο τα αφήνεις και δεν γνωρίζουν αυτά από εποχές ή ζέστες. Πάπαλα η Κάρυστος λοιπόν, αλλά με αυτό να ασχοληθώ τώρα;

         ΕΧΑΣΑ ΕΝΑΝ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΦΙΛΟ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟ. Μόλις δυό χρόνια μεγαλύτερος μου ήταν ο Γιαννάκης. Ο Τζόνι ο Βεκρής. Άρρωστη αλογοτροφή, αλλά ουδείς τέλειος. Ένα παιδί διαμάντι κι ένας σπουδαίος δικηγόρος. Αγωνιστής μέχρι εκεί που δεν έπαιρνε στα πάντα. Στον χαβαλέ, στα δικαιώματα των μικρότερων τότε παλιά στο σχολείο, στα πάρτυ μέχρι τα ξημερώματα με τα ποτά μας και στις φιλοσοφικές αναζητήσεις του καλού, του αέναου, του μάταιου αλλά και του καλύτερου μίνι που έκρυβε τον πιο στρογγυλό κώλο της όχι κι υποχρεωτικά ομορφότερης γκόμενας. Κι ήταν κιμπάρης και γαμιάς από τους λίγους.

           Το κακό το είχε μάθει εδώ και δυό χρόνια. Σιγά που δεν θα έβαζε το κεφάλι στον ντορβά όταν έγινε το κάλεσμα. Εξ άλλου πάντα θέλεις να αισθάνεσαι ενεργός και όρθιος και χρήσιμος κι ελπίζων οτι εσύ θα είσαι ο νικητής. Και τι να πεις στον άνθρωπο που έκανε πλάκα στον εαυτό του αλλά και στον χάρο; Έστριβες το πρόσωπο, σκούπιζες κρυφά ένα δάκρυ, αποσυρόσουνα διακριτικά σε άλλο χώρο και θαύμαζες το βροντερό γέλιο, την βραχνή φωνή και το κουράγιο να πάει να τα βάλει με όλους και με όλα.

            Όπως τότε που ήμασταν παιδάκια. Και τα καψόνια από τους μεγαλύτερους πήγαιναν σύννεφο στο σχολείο. Σφαλιάρα στο σχολικό και χτύπημα σωματοδύναμης στο ποδοσφαιρικό. Καταλάβαινες όμως πολλά από το μέγεθος της σφαλιάρας. Ή της κουβέντας που σταμάταγε τα θηρία τύπου Γόντικα που δεν ξέρανε τι να κάνουν την δύναμη τους. Μπορεί ο Τζόνι να έπαιζε δεξί μπακ, αλλά η προσωπικότητα του ήταν πολύ πιο κεντρικά. Και λίγο από τον δικό μου χαβαλέ, λίγο από την στάση που είχα απέναντι στα νεόπλουτα κουμάσια αλλά και λίγο από τις ποδοσφαιρικές μου ικανότητες, με πήρε υπό την προστασία του και με έβαλε στην ομάδα από τα δεκατέσσερα μου. Επανάσταση και ξαφνικά να έχω βρεθεί να παίζω αντί για τερματοφύλακας ή λίμπερο, αριστερό μπακ. Μου έμεινε αυτή η τάση όπως και το βραβείο για τις περισσότερες κόκκινες κάρτες. Άμα είσαι αριστερός, να μην γουστάρεις τα κόκκινα;

            Γνωστός ο καρκίνος, που εξ άλλου προκάλεσε και τον λόγο της παραίτησης του από την αντιπροεδρία της αλογοτροφής, αλλά όλοι ελπίζαμε οτι οι Αμερικάνοι θα μπορούσαν να κάνουν κάτι. Σε επίπεδο καθυστέρησης βέβαια κι όχι να μας ξαναδώσουν τον γνήσιο Βεκρή πίσω. Κάτι είχε σπάσει, κάτι είχε χαλάσει μέσα του και σίγουρα ήταν ορατό στο κορμί του. Του έφαγε τις σάρκες ο πούστης και κατέληξε σαν φάντασμα περιφερόμενο χωρίς διάθεση ούτε να ανοίξει το στόμα του. Ίσως να περίμενε από εμάς πλέον να τον στηρίξουμε ή να τον πάρουμε υπό την προστασία μας, αλλά ουδέποτε αλλάζει η σωστή ιεραρχία και νομοτέλεια. Εσύ Γιάννη ήσουν πάνω από εμάς. Ο άνθρωπος είναι ο ίδιος με το κοντό σορτσάκι. Τα παιδικά του κενά προσπαθεί να καλύψει μεγαλώνοντας.
             Και δεν υπάρχει επικήδειος αυτήν την στιγμή. Δεν είμαι και πολύ καλός σε αυτά. Όταν από χθες μαθαίνω οτι πλέον βρίσκεται κάποιος σε κώμα, εκεί στα μακρινά, δεν ξέρω τι να κάνω την ξερουμπουκιά στο λαιμό μου. Είναι ένα συναίσθημα περίεργο, προσθετικό σε όσα βίωσα αυτό το διήμερο, που σε φέρνει σε αποπροσανατολισμό σε θυμοειδή κατάσταση. Ποιά είναι η ανδρεία τελικά; Το να λύσεις έναν καβγά, το να βλαστημίσεις όλο το πρόγραμμα που πήγς στο διάολο ή να κάνεις κι έναν σταυρό που ακόμα περπατάς στην γη ενώ ο δικός σου πρακτικά εγκατέλειψε και τον περιμένει η οικογένεια; Τι να κάνεις όμως  με τον καλπάζοντα και τον μεταστατικό;

              Σου περνάνε όλες οι εικόνες από το μυαλό. Οι γυναίκες, οι συζητήσεις, τα παιδιά αλλά κι οι εμπιστευτικές φιλοφρονήσεις. Το νευρικό βάδισμα, η ταχύτητα της απόφασης αλλά και η αμφιβολία πρώτης σκέψης που προκαλούσε τηλέφωνο. Και κατέληγε αλλού γι' αλλού, αφού ο έξω καρδιά, μόνο κατ' επίφαση  θα καθόταν να κάνει τις πλάτες στην εθνική οικογένεια αν δεν ήθελε να την αλλάξει. Μαζί με όλο το σνομπίστικο πρόσωπο που πλάσαρε μια αλάνα και κάθε μέρα διαιρούσε τον κόσμο.

              Δεν μπορώ να πω οτι έκλαψα. Ίσως " μεγάλος " σημαίνει οτι δεν δουλεύουν κι όλοι οι αδένες του. Σίγουρα όμως, μου μπήκε ένα βέλος στην ψυχή. Και δεν το λέω με διάθεση δραματοποίησης. Διότι, όπως και να το κάνω, την ταλαιπωρία του την θεωρούσα άδικη. Κανείς δεν έχει να κερδίσει τίποτα από τα πρωτόκολλα του θανάτου που συμπληρώνουν οι γιατροί και προορίζονται για το κονόμι των κλινικών, την ώρα που ΟΛΟΙ καρτερούν την ευθανασία. Ειδικά για ανθρώπους που θα έπρεπε για την ζωή να παραμένουν νέοι κι όπως τους γνωρίσαμε κι όπως τους ζήσαμε. Και το ρητό " οι καλοί πεθαίνουν νέοι " δεν με καλύπτει. Διότι τότε, θα έπρεπε να πεθαίνουν τα έμβρυα.

             Θεϊκή αδικία; Ανθρώπινη μοίρα; ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ, μια που τα θεωρώ ταυτισμένα, ΜΕ ΑΦΗΝΟΥΝ ΠΑΓΕΡΑ ΑΔΙΑΦΟΡΟ. Αυτό που με ταρακουνάει, είναι οτι η βόμβα χτύπησε κοντά, απρόσμενα δυνατά. Κι ήμουν κοντά όταν ήταν αδύνατον να απαντήσει στο κινητό του ο Τζόνι. Ενώ όταν αισθανόταν καλύτερα, πάντα στα διαλείμματα της χημειοθεραπείας, ρώταγε τι να κάνει για την απαίσια πράσινη αποστολή ή καμιά δικογραφία κανενός καημένου που τον κυνηγάγανε για κουμπιά κι όχι ναρκωτικά ή φόνους ή αρχίδια σαν αυτά που φτιάχνουν ρουπακιώτηδες και παραδικαστικά. Ο Τζόνι, δεν ήταν φίρμα στα κανάλια.

             Και τελικά μπερδεύτηκα και θα μεπρδευτώ ακόμα παραπάνω. Να ζούσε και να μην ήταν αυτός που ήξερα ή να φύγει για να μην ταλαιπωρείται κι ας σηκώσω πλέον εγώ αυτό που μου έχει απομείνει; Το ψάχνω. Αυτός να φύγει σίγουρα αφού από την ζωή πήγε στην απλή ύπαρξη, αλλά κι εγώ τι να περιμένω; Την αυγή στο δειλινό; Μπορεί βέβαια να είμαι κακός και προορισμένος να μάθω κι άλλα. Σε επίπεδο θανάτου. Σε άλλα επίπεδα, δεν νομίζω οτι υπάρχει κάτι. Μπορεί και να είμαι κακός και να με θέλει εδώ κάτω ο Δημιουργός μέχρι να παρακαλάνε οι κληρονόμοι να μου γίνει ευθανασία. Όλα παίζουνε. Το σίγουρο είναι οτι δεν θα κρεμάσω την φανέλα του στο υψηλότερο σημείο αλλά οτι θα συνεχίσω, ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΑΓΚΑΣ,  να πιστεύω οτι είμαι γεμάτος με έναν λιγότερο. ΔΗΛΑΔΗ ΚΟΙΝΩΣ, ΜΑΛΑΚΑΣ. 

               ΤΟ ΧΩΜΑ ΠΟΥ ΝΑ ΣΚΕΠΑΖΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΑΦΡΥ;

                 ΠΟΤΕ. ΠΑΝΒΑΡΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ. ΕΛΑΦΡΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΦΕΡΘΟΥΝ ΕΠΑΝΩ. ΓΙΑΤΙ ΕΧΩ ΓΙΝΕΙ ΚΑΧΥΠΟΠΤΟΣ ΠΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΕΘΑΜΕΝΟΥΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΣΑΝ ΕΞΩΓΗΪΝΟΙ ΝΑ ΞΑΝΑΡΘΟΥΝ.  ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΕΧΕΙ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΟΥΣ ΜΟΥ.
                    Υγ. Έφυγε, ο Ρόμπερτ ντε Νίρο της Ελλάδας. Και μου πήρε μεγάλο πράμα.